ARMONİKA a. (ing, harmonica, lat. har- monicus'tan (uyumlu)). 1. XIX.yy’da Almanya’da icat edilmiş, serbest dilli, üflemeli bir çalgı. (Ağaçtan bir çerçevedeki oyuklara yerleştirilmiş ve çalanın soluk alıp vermesiyle titreşen iki dizi madeni dilcikten oluşur.)
2. Cam (ya da glas) armonika, içlerinde değişik düzeyde su bulunan bir dizi cam bardaktan oluşan idyo- fon. Nemlendirilmiş parmağın bardakların kenarına sürtülmesiyle ses verir. (Mozart, bu çalgı için, XVIII. yy.’da beğenilen yapıtlar besteledi.)
Kaynak: MsXLabs.org & Büyük L.
