MUNKATI sıf. (ar. inkıta''dan munkatı’). Esk.
1. Kesilmiş, ara verilmiş.
2. Son bulan, devam etmeyen.
3. Ayrılmış, bağlantısını kesmiş.
4. Yalnız bir kimseyle ilgilenen, diğerleriyle ilişkisini kesen.
5. Munkatı olmak, kesilmek; son bulmak.