MÜBEYYEN sıf. (ar. tebyinden mübey- yen). Esk. Açıkça söylenmiş, belirtilmiş.

—Ed. Mübeyyen tevriye, tevriye'nin bir türü. (Bk. ansikl. böl.)

—ANSİKL. Mübeyyen tevriye, iki anlama gelen sözcüğün uzak anlamına işaret eden sözcüklere metinde yer verilmesiyle uygulanır. Örn.: "Kuyunda nâle kim dili müştaktan kopar. Bir nağmedir hicazda uşşaktan kopar" (Sevgilinin yaşadığı yerde âşığın gönlünden kopan feryat, hicaz perdesi üzerinde uşşak makamından bir nağmedir.) [Naili], Burada nağme sözcüğü kullanılarak yer adı Hicaz'ın müzikteki anlamına işaret edilmiştir. (MÜCERRET, MÜREŞŞAH.)