BANDO İt. bando
MsXLabs.org & TDK, Türk Dil Kurumu
1. (ba'ndo). müz. Türlü üflemeli ve vurgulu çalgılardan oluşan ve genellikle geçit törenlerinde kullanılan mızıkacılar topluluğu veya takımı, mızıka:
- Tepebaşı bahçesindeki bando da Tuna Dalgası'nı çalıyordu. -O. C. Kaygılı.
2. mec. Takım, topluluk:
- Hırsızlar bandosuna kumanda eden Ciyanni, asıl hırsız değilmiş. -A. Midhat.