Pasif Direniş Eylemi

, İngiliz hükümetini Hindistan’a özerklik ( svarac) vermeye zorlamak için Mohandas Gandhi önderliğinde yürütülen barışçıl hareket (Eylül 1920- Şubat 1922). İngilizlerin yaklaşık 400 Hintliyi öldürdüğü Nisan 1919’daki Amritsar Katliamı’na ve sömürge yöneticilerinin olayın sorumlularına karşı gerekli tutumu almamasına duyulan tepkinin geniş kitleleri harekete geçirmesiyle ortaya çıktı. Gandhi’nin aynı dönemde, Osmanlı Devleti’nin parçalanmasına karşı Müslümanların başlattığı kampanyayı şiddete başvurmama koşuluyla desteklemesi, harekete daha güçlü bir temel kazandırdı.

Pasif Direniş Eylemi’nin İngiliz mallarının unvan ve makamlarını, okullarını, mahkemelerini, kamu hizmetlerini, seçimleri ve gerekirse vergileri boykot etmeye dayanan programı, Hindistan Ulusal Kongresi’nin Eylül 1920’de Kalküta’da düzenlediği toplantıda kabul edildi. Eylem planı ise aynı yılın aralık ayında uygulamaya kondu. 1921’de ilk kez Hindistan halkının oluşturduğu birleşik bir cepheyle karşı karşıya gelen İngiliz sömürge yönetimi büyük bir sarsıntıya uğradı. Ama Ağustos 1921’de Kerala’daki Müslüman Moplahların ayak-pasif direnme ile ayaklanması ve bir dizi şiddet olayı ılımlı çevrelerin hareketten çekilmesine yol açtı. Çauri Çaura’da öfkeli bir grubun polis memurlarını öldürmesi üzerine Şubat 1922’de eylemi durdurma çağrısında bulunan Gandhi, bir ay sonra somut bir gerekçe gösterilmeden bozgunculuktan tutuklandı.

Pasif Direniş Eylemi Hint milliyetçiliğinin tabanının orta sınıfla sınırlı olmaktan çıkarak kitlelere yayılmasında bir dönüm noktası sayılır.