İLGEÇ
1. Bir cümle kurucusunun ardında yer alan ve onu bir başka kurucuya ya da cümlenin tümüne bağlayan değişmez nitelikli dilbilgisel biçimbirim. (Eşanl. EDAT.)
2. ilgeç sentagması, bi a sentagmasının izlediği ilgeçten oluşan sentagma.

—ANSİKL. ilgeçler adlardan ve adıllardan sonra gelerek onlarla birlik oluşturan birimlerdir.

• Adlar ve adıllardan sonra ya doğrudan (vatan için, dağ gibi, parmak kadar)
• ya da yönelme (okul-a kadar, ev-e doğru),
• çıkma (ev-den beri, okul-dan öte),
• tamlama (o-n-un için, siz-in kadar) durum eklerinden biri aracılığıyla gelirler.
• Yerine ve türüne göre birlikte olma (benimle geleceksin),
• amaç (başarmak için çalışacaksın),
• benzetme ve karşılaştırma (ağlar gibi konuşma, kemik gibi sert),
• eşitlik, denklik, benzerlik (bakla kadar oda, paran kadar konuş),
• görecelik (ona göre hava hoş) belirtir.
• Bir adla birlikte bir adı nitelendirdiğinde sıfat (mendil kadar tarla, avuç içi kadar oda),
• bir sıfata ya da bir fiile yöneldiğinde de belirteç (ipek gibi yumuşak, ceviz kadar büyük, eve kadar yürü)
• işlevi görür, iyelik eki alan ilgeçler ad gibi kullanılırlar: Onun gibisini bulamazsınız. Bu kadarı yeter.