İCMA
a. (ar. icmâ). Esk.
1. Dağınık unsurları bir araya getirme, toparlama.
2. icma-yı ümmet, din bilginlerinin, dinle ilgili bir konuda görüş birliğinde olmaları.

—ANSİKL. isi. huk. icma İslam hukukunun kaynaklarından biridir. Bu hukukun temel kaynağı olan Kuran ve sünnette açık bir kurahn bulunmaması durumunda İslam hukuku bilginlerinin görüşlerine başvurulur. icma, belirli bir dönemdeki hukuk bilginlerinin bir sorun konusundaki görüş birliğidir. İslam bilginleri bir sorun konusunda görüş birliğine varınca bu icma sayılır ve itiraz edilemez bir kanıt olarak görülürdü. Hz. Muhammet'in ölümünden sonra, İslam hukukunun temel kaynaklarında sorunları çözmeye yeterli kural bulunmadığı zamanlarda icma önemli bir kaynak olarak ortaya çıktı, icma üç yolla meydana gelirdi: kavli, fiili, takriri ya da sükuti. Bir dönemin tüm İslam bilginleri bir sorun ko.ıusunda aynı düşüncede olduklarını sözleriyle bildirmişlerse kavli bir icma oluşurdu. Aynı bilginler eylemleriyle düşüncelerini belirtmişlerse fiili icma söz konusu olurdu. Bu bilginler bir sorunun çözümünü öğrenö ses çıkarmamış olurlarsa takriri ya da sükûti bir icmanın meydana geldiğini gösterirdi.