NOTA

a. ("işaret, marka" anlamında lat. nota).
Müzikteki bir sesi simgeleyen ve bir işaretle kâğıt vb. üzerinde gösterilen hece ya da harf.

• Değişik süreli notalar, seslendirilirken, ritmik değerine uyulmayan notalar (Yaklaşık 1550-1750 arasındaki transız müziğinin icrasında, aynı değerde iki komşu notadan birincisi, İkincisinden biraz daha uzun tutulur, ama birinci nota, noktalıymış gibi çalınmaz. Bu tür nota gruplarında, ayrık hareket varsa, notalar, İtalyan ve alman yapıtlarında olduğu gibi eşit süreli olarak icra edilir.)
• Ebcet notası - EBCET.
• Geçiş notası, diatonik ya da kromatik derecelerle, inici ya da çıkıcı hareketlerle armonideki iki gerçek nota arasına giren nota. (Demek ki, birbirinden minör ikili aralıkla ayrılan iki nota, geçiş notası kabul etmez. Majör ikili arasına, ancak bir kromatik nota girebilir. Düz ya da ters hareketle araya giren eşzamanlı geçiş notaları da kullanılabilir. Değişimieme kavramıyla geçiş notası arasındaki yakın benzerlik belirtilmelidir.)
• Hamparsum notası - HAMPARSUM.

—ANSİKL. Müzikteki sesleri porte üzerinde göstermek için, "nota” denilen uzlaşmalı işaretler kullanılır. Her birinin özel bir biçimi olan bu işaretler yedi tanedir: birlik, ikilik, dörtlük, sekizlik, onaltılık, otuzikilik ve altmışdörtlük. Bunlardan her biri süre bakımından, kendisinden sonrakinin iki katına eşittir. Sözgelimi, bir birlik iki ikilik, bir ikilik iki dörtlük, bir dörtlük iki sekizlik değerindedir.

Notaların biçimi, onların sürelerini, yani değerlerini belirler demiştik; porte üzerindeki yerleriyse, yükseklik derecelerini gösterir. Porte üzerindeki notaların adları, dolayısıyla da yükseklikleri, portenin başındaki anahtara bağlıdır; anahtarın yeri ya da biçimi değiştikçe notaların adı ve yükseklikleri de değişir; değerleriyse, hangi anahtar olursa olsun, değişmeden kalır.

Notaların adları şunlardır:
do (XVII. yy.'a değin ut idi), re, mi, fa, sol, la, si. Bu adlar, Guido d'Arezzo tarafından, Vaftizci Yahya ilahisini oluşturan latince dizelerin ilk hecelerinden alınmıştır. Yedinci nota, uzun zaman B diye adlandırıldı. XIII. yy.’da B'nin yerini si hecesi aldı (Sancte Joannes sözcüklerinin ilk harfleri). Bu sırayla dizilen notalar, peşten tize doğru bir dizi sesi simgeler ve bunlar sonsuz biçimde yinelenebilirler. (GAM)
Aziz lohanne Battista ilahisi
Ut queant laxis
Resonare fibris
Mira gestorum
Famuli tuorum
Solve polluti
Labii reatum
Sincte Iohannes...
ilk hece sonradan do olarak kullanılmaya başlanmıştır.