GÜNLÜK
1. Sıcak ülkelerde yetişen bazı ağaçların kabuğundan elde edilen ve hekimlikte kullanılan reçine. (Bk. ansikl. böl.)
2. Günlük ağacının, genellikle dinsel törenlerde tütsü için yakılan kabuk ya da reçinesi. (Bk. ansikl. böl. Tar.)
3. Günlük ağacı, reçinenin çıkarıldığı ağaçların ortak adı.

—ANSİKL. iki çeşit günlük vardır: akgünlük ve karagünlük. Akgünlük boswelia türlerinin (Kuzey Afrika’da S. Carteri ve 8. frereana; Hindistan'da 8. serrata) kabuğu çizilerek akan sütün sertleşmesiyle oluşur. Alkolde çözünür; suyla ezildiği zaman süt renkli bir emülsiyon verir. Parlak bir alev, hoş kokulu ve beyaz renkli bir duman vererek yanar. Hippokrates döneminden beri bilinen bir eczadır. Hap olarak kuvvet ve peklik verici, yatıştırıcı, idrar artırıcı, âdetsöktürücü, romatizma ağrılarını dindirıcı olarak kullanılır.

Karagünlük sığla ağacının, sığla yağı elde edildikten sonra geriye kalan kabuklarıdır. Dumanı antiseptik etki yapar; tapınaklarda tütsü olarak kullanılır. Türkiye’nin ihraç ürünlerindendir.

—Tar. Antikçağ boyunca, hemen hemen tüm kültlerde, tanrıların ya da kutsallaştırılan kralların onuruna günlük kullanıldı. Kudüs tapınağımda koku sunağı vardı ve burada her gün günlük yakılırdı. Kıyım döneminde, hıristiyanların, tanrılara sunak olarak günlük yakmaları zorunlu tutuluyordu. Başlangıçta, hıristiyanların günlükten nefret etmesi bu durumla açıklanır ama, hıristiyanlık güçlenip de görkemli törenler yapmaya başlayınca (IV. yy.) Kilise de günlüğü benimsedi
Günlük dumanı, duaların göğe yükselişini simgeliyordu (Vahiy, VIII, 3-4) ve kokusuysa şeytanın kükürt kokusuna karşı çıkıyordu. Son yüzyıllarda, kesin kurallara göre kullanılan günlük, artık kilise törelerinde serbestçe kullanılmaktadır. Günlük çoğu kez mirra ve aselbent gibi ağaçların reçineleriyle karıştırılarak yakılır. İslamlıkta günlük yakmak geleneği bulunmamakla birlikte, evlerde mevlit okunurken günlük yakılması uygulamasına rastlanmaktadır.