Abdülmecid Efendi
(d. 29 Mayıs 1868, İstanbul - ö. 23 Ağustos 1944, Paris),
İslam dünyasının son halifesi ve Osmanlı veliahtı.

Padişah Abdülaziz’in oğludur. Annesi Hayranıdil Kadın’dır. Babasının ölümünden (1876) II. Meşrutiyet’in ilanına (1908) değin sarayda kapalı bir yaşam sürdü. Bu dönemde yabancı dil öğrendi, güzel sanatlarla, özellikle resimle ilgilendi. Döneminin manzara geleneğine karşı bir tutum alarak yapıtlarında figürü ön plana çıkaran Abdülmecid’in “Haremde Beethoven” ve “Haremde Goethe” gibi çok figürlü resimlerinde Doğu ve Batı kültürüne özgü öğeleri birleştirme çabası sezilir. “Saraylı Hanım”, “Kendi Portresi” ve “Halil Edhem” gibi portreleri de yine bu yeni anlayışın örneklerindendir.

Abdülmecid, amcasının oğlu VI. Mehmed’in (Vahideddin) tahta çıkması üzerine veliaht oldu. Kurtuluş Savaşı yıllarında bir yandan Anadolu’daki hareketi destekler görünürken, öte yandan Saray’daki konumunu güçlendirmeye çalıştı. TBMM’nin 1 Kasım 1922 tarihli kararıyla saltanat kaldırılınca veliahtlık sıfatını yitirdi. VI. Mehmed’in yurt dışına kaçması üzerine, 18 Kasım 1922’de halifeliğe seçildi. Türkiye’yi geçmişine bağlayan canlı bir simge olması nedeniyle geleneksel güçler ile Mustafa Kemal’e karşı gruplar onun adı çevresinde birleştiler.

Ancak 29 Ekim 1923’te Cumhuriyet ilan edildi ve 3 Mart 1924’te halifelik kaldırıldı. Hanedan üyelerinin yurt dışına çıkarılması karan üzerine önce İsviçre’ye giden Abdülmecid, daha sonra Fransa’ya yerleşti ve Paris’te öldü. Kemikleri 30 Mart 1954’te Medine’ye nakledilerek Harem-i Şerife gömüldü.

Tabloları İstanbul’da ilk kez 1986’da özel bir sanat galerisinde sergilenmiştir.