ABDÜLMECİD EFENDİ
(1868 1944)
son Osmanlı halifesidir.

Babası Sultan Abdülaziz öldüğünde sekiz yaşındaydı. I. Ahmed döneminde yerleşmiş bir gelenekle boşalan tahta hanedanın en büyük erkeği geçtiği için, babası ölünce Abdülmecid padişah olamadı. Amcası Abdülmecid'in kendinden yaşça büyük oğullan sırayla tahta çıktılar. 1918'de VI. Mehmed Vahdeddin padişah olunca, en büyük şehzade durumundaki Abdülmecid de veliaht oldu.

O yıllarda Anadolu'da Kurtuluş Savaşı gelişmekte ve yeni Türkiye'nin kuruluşu örgütlenmekteydi. Kurtuluş Savaşı'nı yürüten yurtseverler, I. Dünya Savaşı'nın galipleriyle uzlaşan padişahı ve İstanbul hükümetini tanımayarak Ankara'da Büyük Millet Meclisi'ni kurdular. Yeni Türkiye'nin yönetimini üstlenen bu meclis, 1 Kasım 1922'de çıkardığı bir yasayla saltanat ile halifeliği birbirinden ayırdı ve saltanata son verdi. Bu yasayla Vahdeddin'in padişahlığı sona eriyor, Abdülmecid de veliahtlık sıfatını yitiriyordu.
Meclis halifeliğin yalnızca dinsel bir unvan olduğunu belirtti ve Vahdeddin gibi Kurtuluş Savaşı'na karşı çıkmamış olan Abdülmecid'i 18 Kasım 1922'de halife atadı. 29 Ekim 1923'te Cumhuriyet'i ilan eden Büyük Millet Meclisi, 3 Mart 1924'te de halifeliğin kaldırılması ve Osmanlı hanedanının Türkiye dışına çıkarılması kararını aldı. Laikliğe geçiş sürecinin bir parçası olan bu karar uyarınca, Abdülmecid Efendi 5 Mart 1924'te İstanbul'dan ayrılarak Avrupa'ya gitti ve 23 Ağustos 1944'te Paris'te öldü.

Güzel sanatlarla, özellikle resimle ilgilenen Abdülmecid Efendi çağdaşları gibi manzara resimleri değil insanı konu alan tablolar yaptı. Harem'de Beethoven, Saray'da Goethe ya da Saraylı Hanım ve Abdülhak Hamid, Halil Edhem, Recaizade Mahmud portreleri en ünlü tablolarından bazılarıdır.