Üniversite üçüncü sınıf öğrencisiyim. Bölümümü sevmiyorum ama buraya iyi bir puanla birinci olarak geldim ve ortalamam çok iyi. Büyük heveslerle geldiğim, benim için yeni ve temiz bir hayat olan üniversitede en kötü günlerimi geçirdim ve geçiriyorum.

Bazı derslerde laboratuvarda grup olarak çalışmak zorundayız. Kendi halinde içine kapanık benim gibi birisi için bu tam bir işkence. Önceki grubum beni hep ezdi, benim bi şey yapmama izin vermediler, dalga geçtiler, tüm sınıf da bunları gördü, ben alttan aldım sesimi çıkarmadım. Böyle olmaz dedim başka gruba geçtim, burda da neredeyse anam yaşında bir öğrenci tarafından eziliyorum. Onu öyle yapma bunu böyle yapma, sen cahilsin, hiç bişey bilmiyorsun yapamıyorsun diyorlar. Saygımdan sesimi çıkarmıyorum ama sınıf bana acıyarak, zavallı bir böcekmişim gibi bakıyor. Benimle alay edenler de var sesini çıkaramıyor çocuk yazık diyenler var. Başka gruba da geçemem kimse çalışmak istemez benle. Orda da ezerler beni.

Kendimi Kafka'nın böceği gibi hissediyorum. Okulun ilk gününden beri bir kişi bile gelip yanıma oturmadı benim. Herkes birbiriyle tanışırken, konuşurken, kaynaşırken sadece bir kişi bile gelip benle tanışmadı bile. Yalnızlığa alışkınım ama üniversitede biraz sosyalleşirim, ben de akılla konuşmayı bırakarak biraz aptallaşıp diğerleri gibi hayattan zevk alırım diye düşünüyordum. Baktım olmuyor daha da çok içime kapandım. Sürekli evdeyim. Çok kitap okudum, çok film izledim, piyano çalmaya başladım. Maddi sıkıntım yok ama ezilmek beni bitiriyor.

Yüksek lisans yapmak ve akademik kariyer yapmak istiyordum ama okulu bırakma noktasına geldim. Ben ne yapacağım?