Yunanca kökenli bir terim olan İkona Εικων “ikon” kelimesinden türemiştir. İkona terimi resim, portre ve tasvir anlamını taşır. Duvara bağımlı ve duvardan bağımsız tüm dinsel temalı resimler için ikona terimi kullanılmaktadır. Her iki kategoride yer alan dinsel resim, aynı anlamsal içeriğe sahip olmakla birlikte, teknik özellikler açısından birbirinden ayrılmaktadır. Duvara bağımlı dinsel resimler mozaik ve fresko olarak tanımlanır. Roma ve Bizans sanatında en üstün aşamasına ulaşan mozaik farklı renklerde küçük taş, cam, çömlek parçalarının yan yana getirilmesiyle yapılan duvar, döşeme, tavan kaplaması şeklindedir. Fresko ise duvar sıvısı yaş iken üzerine toprak boyalarla uygulanan resimlerdir. Duvardan bağımsız ikonalar ise ahşap, mermer, kağıt, metal, seramik, fildişi, tekstil üzerine uygulanan taşınabilir dinsel sanat eserleridir. Dinsel içerikli sanat yapıtlarında betimlenen dinsel olay veya kişiyle ilgili tipleşmiş, hatta bir ölçüde standartlaşmış biçimdüzenleri veya kalıplarını inceleyen bilimsel bir disiplin içinde gelişmektedir. Bu bilimsel disiplin ikonografi olarak tanımlanır ve bu resimsel temaları işleyen kişiler ikonograf olarak bilinir. Sözü edilen biçim kalıplarının birer ismi bulunmakta ve sanatçı pek az özgürlük tanıyan biçim kalıplarına uymak zorunda ve kendisinden istenilen sahneyi istenildiği biçimde kişisel yorum payı kısıtlı olarak yapıta dönüştürmektedir. İkonografi teriminin ortaya çıkış noktasındaki bağlantıyı Grekçe bir başka terim ve “Aziz” anlamına gelen “αγιος ” taramak gerekir. Terminoloji esas alındığında “agiografi” aziz ve kutsal kişilerin tasviri anlamını taşımaktadır. Dinsel resim ressamları aynı zamanda “agiograf” olarak tanımlanabilir. Ortodoks ikonografisi, teolojinin mistik bir ifadesi olarak tanımlasa burada bilinmesi gereken nokta ardında gizlediği ifadeyi kavrayabilmek için özel bir ikonografik dilin bilinmesinin gerektiğidir. Bu dil kutsal kitabın ve aynı zamanda kilise dilidir. İkonografik dil ışığında ikonografik program ve semboller anlaşılabilir.