ikona
(Yunanca eikon: “tasvir”), Doğu Hıristiyan geleneğinde, kutsal kişi ve olayların konu edildiği, duvarlara ya da ahşap levhalar üstüne yapılmış tasvir. 8. yüzyılın ilk çeyreğinde ikonların dinsel bir işlev ve anlam taşımadığı savıyla başlayan ikonoklazm hareketinin 9. yüzyılın ortalarında sona ermesinden sonra Doğu Kilisesi ikon kullanılmasını kuramsal bir temele dayandırdı. Tanrı, İsa’nın kişiliğinde maddesel bir biçim aldığına göre resimlerde de tasvir edilebilecekti. İkonlar kilisenin ayrılmaz bir parçası sayıldı ve özel olarak yüceltildi. Ayrıca kiliselerdeki ikonostasis denen bölmenin üstüne asılan ve Yeni Ahit’ten sahneleri, yortuları, ünlü azizleri canlandıran ikonlar da din eğitimi aracı olarak kullanılıyordu.