viyola d’amore

(İtalyancada “aşk viyolası”),
âhenk telleri olan tiz sesli bir tür viyol.

Biçimi viyolaya benzemekle birlikte, perdeleri yoktur ve keman gibi çahnır. Bağırsaktan yapılmış altı ya da yedi melodi teli vardır; bunlar çeşitli düzenlerde akort edilir. Âhenk telleriyse metaldendir ve perdeliğin hemen altındadır. Viyola d’amorenin adının, uç bölümündeki salyangozun çoğunlukla Âşk Tanrısı Cupido’nun (öbür adıyla Amor) başı biçiminde yapılmasından kaynaklandığı sanılır.

18. yüzyılda Vivaldi, Bach ve Cari Stamitz gibi bestecilerin yapıtları ile çok yaygınlaşan viyola d’amore, 1800’lerde neredeyse ortadan kalkmış, ama sonradan birkaç kez yeniden ilgi görmüştür. Meyerbeer, Puccini vb 19. yüzyıl bestecilerinin yapıtlarında viyola d’amore kullanmak gerekir. 20. yüzyılda Paul Hindemith viyola d’amore için bir sonat, bir de konçerto yazmıştır. 18. yüzyılda Türkiye’de kullanılan sinekeman gerçekte viyola d’amoredir.