Gün olur zaman geçer her erkek kutsal görevini yapar gelir. Yabancısı olduğu bir toplulukla butunleşir bir aile olur. Görev her zaman kutsal olsada bazen traji komik olaylar yaşanır. Askerliğin o an yaşanırken endişe duyulsada sonradan hep güzel bir anı olarak anlatılır ve gülünür o hallere....

Ben size ilk günlerimde başımdan geçenle başlıyim;

*** Ankara da Mamak muhabere okulunda ilk egitim alanına gittiğim gündü..

Takımları cavuşlar boy hizasında sıralamaya çalışıyorlardı ben 2. takıma düştüm..
tabii olarak sıranın en başında olanlar ilk göze çarpanlar olur, bende hata yapıpta göze batmamak için hemen en arka sıraya geçmiştim (kurnazım ya). Takımlar çavuşların vasıtasıyla hazırlandı. Tabi ben en arkada olmanın gözden uzak kalmanın rahatlığını yaşıyordum Neyse karagahta 8 takım çıktı, ben 2.ci takım en arkasındaydım.. Başladılar sağa sola yurutmeye takımı derken ileri geri bir baktım takmın en arkası en önde yani ben Boşuna dememişler ne apdal ne de kurnaz olucan.. al sana takımını döndürünce en arka olan en öne düştü

Daha bir sürü anılarım var ama hepsi bir anda olmaz