Artık suya ihtiyaç yok
Bedenimde...
Bedenim beynimde yok
Bir natürmort tablo gibi aynada
Güneş ışınlarıyla oynayabilir gözlerim
Sen sviyi çizen kadın
Bir çeşme başında
Bedenimden suyun geçişini güneşe
Anlatabilirmisin çocuklarıma
Siyah ve beyazla yetinerek her öğlen vakti
Gel öyleyse
Dinle tenimin masalını
Ve dilimde ki sessizliği söyle
Söyle çocuklarıma
Damarlarımda ki vadilere
Biriken kumların benim olmadığını
Çünkü ben
Suçlu değilim
Yargıç güneşse
Eğer suçluysam
Suç ortağım güneştir
Kansız bedenlerde vampir değilim
Alı sevdim diye maviden çok
Hep kırmızı aktı şimdiye kadar
Ve güneş kıskanmadı beni
Sevdi hep bedenimi
Sen sevgiyi çizen kadın
Sevgiyi yazmak
Ve çocuklarıma güneşle anlatmak
Bilsen ne zor
Seviyle her gün yaşamak
Ve en kötüsü imkansız
Her şey bittiğinde
Onu bir tablo gibi kenara koymak
ismet zeren
