Troçkizm

'' SSCB'nin kapitalist ülkelerle bir arada yetmiş yıldan uzun süre yaşayabilmesi gerçeği karşısında Troçkistler, bu ülkenin "bürokratik yozlaşmaya uğramış bir işçi devleti" olduğu, gerçek bir sosyalist devlet olmadığı yorumunu yapmıştır. Bu teoriye göre SSCB, kapitalist bir ülke olmasa da, işçilerin çıkarlarından farklı çıkarlara sahip bürokratik bir zümre tarafından yönetilmektedir. ''

Sponsorlu Bağlantılar

Bu görüşler Troçkiye değil ÇKP lideri Mao ve Arnavutluk lideri Enver Hoca'ya ait tir.Onlar Stalinden sonra SSCB de sosyalizmden sapma olduğunu ve SSCB nin zamanla Sosyal Emperyalist bir devlete dönüştüğünü savunarak SSCB ile tüm ilişkilerini kestiler.

TROÇKİZM

Troçkizm, Marksizm'i savunma adına konuşan oportünist akımlardan biridir. Bu adlandırma, siyasi kavram olarak ilk defa 1917 yılında, akımın kurucusu olan (Leo Davidoviç Bronstein) Troçki'nin adına atfen kullanılmıştır. Biz, Troçkizm'i anlatırken, bugün her biri başka telden çalan onlarca önemsiz fraksiyonun görüşleriyle uğraşmak yerine, bu akımın esas kurucusu Troçki'nin şahsında temel görüşlerini gelişmesi içinde aktaracağız.
Akımın kurucusu olan Troçki, 1879'da Güney Ukrayna'da doğmuştur. Daha öğrencilik yıllarında Çarlık aleyhtarı muhalefet hareketine katılmıştır. Bu hareket içinde kısa sürede Marksizm'le temasa gelmiş, marksist harekete katılmıştır. Başlangıçta daha çok edebiyat ve edebiyat eleştirisiyle uğraşmıştır. 1902'de Çarlığın sürgün cezası karşısında Londra'ya kaçmış, burada Iskra grubuna katılmıştır.
1903'te yapılan Rusya Sosyaldemokrat İşçi Partisi'nin İkinci Kongresi'nde örgütlenme ilkeleri üzerine yürüyen ve sonuçta partinin iki fraksiyon ve iki partiye bölünmesine yol açan sert ideolojik çatışmada, önce Lenin'in fikirlerini oldukça sert bir biçimde savunmuştur. Bu savunu ona "Lenin'in copu" adının takılmasını beraberinde getirmiştir. Fakat Kongre'nin ilerleyen günlerinde "Lenin'in copu" saf değiştirmiş, sonradan menşevik olarak adlandırılan antileninist kanata katılmıştır.
1905 Devrimi'ne kadar Bolşeviklerle Menşevikler arasındaki bütün ideolojik mücadelelerde, Troçki menşevik pozisyonları savunmuştur. Bu dönemdeki yazılarında merkeziyetçi ve katı disiplinli bir parti savunan Lenin'e karşı, Troçki onu bir "Jakoben" olarak adlandırır ve onun amacının "proletarya diktatörlüğü değil, proletarya üzerinde diktatörlük" olduğu suçlamalarını getirir.
Menşevikler, II. Kongre sonrasında önce parti kongresinin seçtiği Merkez Komitesini boykot eder ve Iskra redaksiyonunu ele geçirirler. Iskra, bu tarihten sonra partiye karşı mücadele organı haline gelir. Menşevikler ikinci bir parti merkezi oluştururlar. Troçki de kısa bir süre bu merkez içinde yer alır. Bir süre sonra siyasi görüş ayrılıkları nedeniyle bu merkezden ayrılır. Kendi etrafında "fraksiyonlarüstü" bir grup oluşturma ve "fraksiyonları barıştırma" görevine soyunur. Lenin, bu dönemin Troçki'sini "Güya fraksiyonlar dışında olan, sözde sol, gerçekte sağ bir siyasetçi" olarak nitelendirir.
Troçki, 1905 yılında devrim yükseldiğinde Petersburg Sovyeti'nin örgütlenmesinde önemli bir rol oynar. Onun devrimin yükseldiği dönemlerde, devrimci tavırlar takınma özelliği, bu dönemde açıkça görülür. Devrimin yenilgisinden sonra, Troçki tutuklanır ve ömür boyu sürgüne mahkum edilir. 1905 Devrimi üzerine sürgünde yazdığı "Sonuçlar ve Perspektifler" adlı yazısında, daha sonra Troçkizm olarak adlandırılacak olan akımın temel tezlerinin kökleri vardır. Bu yazıda, özellikle Troçki'nin köylülüğe karşı, onun devrimci potansiyeline karşı, kuşkucu ve küçümseyici tavrı dile gelmektedir.
Bu dönemde Troçki, aynı zamanda bu akımın belirleyici teorisi olan "sürekli devrim" teorisini de formüle eder. Marx ve Engels, işçi sınıfının devrimi sürekli kılmaları gerektiğinden söz ederler. Lenin, Marx ve Engels'in bu düşüncelerinden ve devrim deneyimlerinden yola çıkarak, "aşamalı, kesintisiz devrim" teorisini formüle eder. Buna göre, işçi sınıfı, demokratik devrimde köylülüğe önderlik ederek, işçilerin-köylülerin devrimci-demokratik diktatörlüğünü gerçekleştirecek; devrim, işçilerin-köylülerin devrimci-demokratik diktatörlüğü şartlarında kesintisiz sürdürülerek, proletarya diktatörlüğü kurulacak, bütün dünyada sınıf mücadelesinin durmaksızın sürdürülmesiyle Komünizm'e ilerlenecektir.
Bu teori, burjuva demokratik devriminin de işçi sınıfı önderliğinde gerçekleştirilmesinin mümkün ve gerekli olduğunu savunan bir teoridir. Troçki ise, Marx ve Engels'in devrimin sürekli kılınması talebinden başka bir sonuç çıkarır: Ona göre, devrimin sürekliliği, işçi sınıfının her zaman, her yerde sosyalist devrim için savaşması anlamına gelir. Burjuva demokratik devrim burjuvazinin işidir. İşçi sınıfına demokratik devrim görevinin yüklenmesi, "sınıfın kendi kendini demokrasiyle sınırlaması" anlamına gelir, yanlıştır. vb. Troçki, çok sol görünen bu tezleriyle, demokratik devrimi burjuvaziye terkeden menşeviklerin sağ siyasetiyle pratikte birleşmektedir.
Troçki, Rusya için sosyalizmin inşası bağlamında umudunu Batı Avrupa proletaryasına bağlamıştır. "Sonuçlar ve Perspektifler" yazısında şunları söyler:
"Rus işçi sınıfı, Avrupa proletaryasının doğrudan devlet yardımı olmaksızın iktidarda kalamaz, ve geçici iktidarını sürekli sosyalist bir diktatörlüğe dönüştüremez."
Bir ülkede sosyalizmin inşasının imkansızlığını savunan bu tez, Troçki'nin düşünce sisteminde olduğu gibi, pratik siyasetinde de sonuna dek belirleyici bir rol oynamıştır.
Troçki'nin düşünce sisteminde köylülüğe karşı kuşku ve inançsızlık yanında, proletaryaya karşı da –özellikle Batı Avrupa proletaryası konusunda– abartılı değerlendirmeler önemli rol oynar. O, örneğin Alman burjuvazisinin, Alman işçi sınıfını devrimci bir rejime karşı savaşa sürebileceğini teorik imkan olarak bile reddeder. Şöyle der:
"Feodal burjuva Almanya'nın devrimci bir Rusya'ya karşı yürüteceği savaş kaçınılmaz olarak Almanya'da proleter devrim anlamına gelir. Bu tespiti fazla kategorik bulanlara tavsiyemiz, Alman işçileri ile Alman burjuvazisi arasındaki bir çatışmayı bundan daha fazla kışkırtacak bir olasılık hakkında kafa yormalarıdır."
Tarih, bu konuda Troçki'nin yanıldığını, proletaryanın kendiliğinden kendi sınıf çıkarlarını kavramasının mümkün olmadığını gösterdi!
1907-1912 dönemi, devrimin yenilgi yılları dönemidir. Troçki'nin bu dönemdeki yazıları, yenilgici ruh halinin, tasfiyeciliğin yazılarıdır. Lenin'in "Tasfiyecilik Üzerine" başlıklı derlemede yayınlanmış olan makalelerinin önemli bir bölümü, Troçki'yle de polemiktir. Bu dönemde, Troçki esas ideolojik mücadelesini "temsiliyetçilik"e karşı yürütür. Ona göre, eskiden Narodnikler, köylülük adına, onu "temsilen" konuşuyordu, şimdi de Marksistler, öncelikle de Bolşevikler işçi sınıfı adına, onu temsilen konuşuyordu! Yapılması gereken, işçi hareketinin kendisinin konuşmasıydı vs. Bu dönemde Troçki'nin yaptığı pratikte işçi kuyrukçuluğuydu.
1910'da, partinin iki fraksiyonunun, partinin illegal örgütlenmesini tasfiye etmeye karşı olan kesimlerini birleştirme girişimi vardır. Bu dönemde Troçki yeniden "fraksiyonlar üzeri" bir görünümde ortaya çıkarak, "herkesi barıştırma"ya soyunur. Yaptığı pratikte tasfiyeciliğin korunmasıdır.
Bu girişim sonunda, 1912'de Bolşevikler'in kendilerini bütün oportünist unsurlardan kesinlikle ayırıp, Bolşevik Parti'yi kurmalarıyla sonuçlanır. Troçki, bu dönemde yine Bolşeviklere karşı açıkça Menşevikler'in saflarında yer tutar. Bütün antibolşevik unsurlar birleşerek bir blok oluştururlar. Troçki, bu bloğun sözcülüğünü üzerlenir. Bolşevikleri bölücülükle suçlayarak, onların İkinci Enternasyonal'den dıştalanması için çaba sarfeder. Blokun ömrü uzun sürmez, Birinci Dünya Savaşı'nın çıkmasıyla dağılır.
Emperyalist savaş, Troçki ile Menşevik kanat arasındaki görüş ayrılıklarını arttırır. Troçki, kendini açık sosyalşoven pozisyonlar savunan Menşeviklerden ayırır. Enternasyonal içindeki "sol"cuların topladığı Zimmerwald Konferansı'na katılır. Ancak burada da pozisyonu, Bolşeviklerin pozisyonu değil, kendilerini açık sosyalşovenizmden ayıran ve fakat merkezcilerden (Kautskyciler) kopmayı göze almayan bir pozisyondur.
Troçki, Rusya'da Şubat Devrimi'nin patlamasından kısa bir süre önce Amerika'dadır. Ve bu dönemde de, Rus Sosyaldemokrasisi'nin en sağ unsurlarıyla işbirliğini sürdürmektedir. Bu dönemin Troçki'sini, Lenin, İnes Armand'a yazdığı bir mektupta şöyle karakterize etmektedir:
"İşte Troçki budur!!! Ve o hiç değişmemiştir: Onda her türlü numara vardır, o bir sahtekardır, kendini solcu olarak gösterir ve sağcılara ne kadar yardım edebilirse, o kadar yardım eder."
Troçki, Mayıs 1917'de Rusya'ya döner. Petersburg Sovyeti'nde çalışmaya başlar. Bu arada Bolşevikler, Nisan 1917'de yaptıkları Parti Konferası'nda, enternasyonalist pozisyonlar savunan gruplar ve kişilerle işbirliği ve birleşmenin imkanlarını arama kararı almışlardır. Bu karar doğrultusunda, Troçki ve grubuna Bolşevik Parti'ye katılma önerisi götürülür. Troçki, başlangıçta bu öneriyi büyük bir burnu büyüklükle reddeder. Ve kendi etrafındaki grubu güçlendirmeye çalışır. Ancak Bolşevik Parti'nin kitle etkisinin güçlendiğini gördüğü ve Kerenski'nin Başbakanlığı kabul ettiği şartlarda, Bolşevik Parti'nin programını ve tüzüğünü kabul etme temelinde Bolşevik Parti'ye katılır.
Troçki, Bolşevik Parti'ye katıldıktan sonra, Temmuz gösterileri nedeniyle, Bolşevik Parti üyesi olarak tutuklanır. Eylül ayında serbest bırakıldıktan sonra Bolşevik Parti Merkez Komitesi'ne seçilir. 23 Eylül'de de Bolşevik Parti üyesi olarak Petrograd Sovyeti Başkanlığına seçilir.
Bu dönemde, Merkez Komitesinde silahlı ayaklanma sorunu tartışılmaktadır. Lenin, silahlı ayaklanmanın artık gerekli ve kaçınılmaz olduğunu savunmaktadır. Kamenev ve Zinovyev ise, silahlı ayaklanmanın bu şartlarda maceracılık olacağı gerekçesiyle, silahlı ayaklanmaya karşıdırlar. Troçki, silahlı ayaklanma konusunda Lenin'i destekler. Ancak, o bu ayaklanmadan devrimin başarısını beklememektedir. Esas beklentisi, Alman proletaryasının ayaklanmasıdır. Rusya'daki ayaklanmanın bunu kolaylaştıracağı düşüncesindedir. Silahlı ayaklanmayı bu anlayışla desteklemektedir. Eylemin kendisi konusundaki anlaşma, Lenin'le Troçki arasındaki derin görüş ayrılıklarının üzerini örten bir rol oynar. Fakat daha sonra, bu görüş ayrılıkları çok daha açık bir biçimde çıkar ortaya.
Ayaklanma döneminde Troçki, Sovyetlerle partiyi karşı karşıya getirebilecek manevralar yapar. Merkez Komitesi içindeki yeri sağlam olmadığından, askeri komiteyi Petersburg Sovyeti'ne bağlı olarak kurmaya kalkar. Bu manevralar boşa çıkarılır.
Ekim Devrimi'nin zaferinden sonra Troçki ile Bolşevikler arasındaki ilk önemli görüş ayrılığı, Alman emperyalistleriyle yapılan Brest-Litovsk barış görüşmelerinde yaşanır. Bu dönemde Troçki, "Dışişleri Komiseri" olarak görüşmelerde Rusya heyetine başkanlık etmektedir. Partinin verdiği direktif, hangi şartlarla olursa olsun derhal ateşkes ve barış anlaşması yapılmasıdır. Batı'da devrimin ne zaman patlayacağı belli değildir. Rusya'daki proletarya diktatörlüğü savaştan yeni çıkmıştır. Soluklanmaya ihtiyacı vardır. Bu yüzden, savaşa son vermek, proletarya diktatörlüğünün yaşatılması için elzemdir. Bunun için, geçici olarak emperyalistlerin dikte ettiği şartlar kabul edilmek zorundadır. Troçki, verilen açık direktife rağmen Alman emperyalistlerinin dikte ettiği şartları imzalamayı reddeder. Bunun üzerine Almanya, genç Sovyet devletine resmen savaş ilan eder. Alman orduları Rusya içinde ilerlemeye başlar. Sonunda, genç Sovyet iktidarı ilk anlaşmadan çok daha ağır şartlarla yeni bir barış anlaşması imzalamak zorunda kalır. Troçki, bu tavrı nedeniyle Dışişleri Komiserliği'nden alınır.
Troçki, bu dönemde idari konulardaki tecrübelerinden dolayı, Kızıl Ordu'nun yeniden örgütlenmesi göreviyle yükümlendirilir. Bu dönemde "bürokratizm" konusunda çokça eleştirilir. Yine Lenin, henüz sağken, sendikalar bağlamında yürütülen bir tartışmada, sendikaların askerileştirilmesini, askeri disiplin temelinde inşa edilmesini savunan Troçki, Lenin tarafından sert biçimde eleştirilir.
Lenin öldükten sonra, Bolşevik Parti'ye karşı mücadelesi sertleşir. Bu mücadelenin temelinde, Troçki'nin tek ülkede sosyalist devrimin zaferinin imkansızlığı düşüncesi yatmaktadır. Troçki, 10. Kongre'de alınan fraksiyon yasağı kararına rağmen, parti içinde fraksiyon oluşturur. Troçkist muhalefete karşı, SBKP içinde Stalin önderliğinde sabırlı, ilkeli bir ideolojik mücadele yürütülür. Bu mücadelenin sonunda, partinin oyuna sunulan muhalefet platformunu 4000 parti üyesi desteklerken, 720.000 parti üyesi, partinin programını, taktik kararlarını destekler.
Bu mücadelenin belgeleri, J.V.Stalin'in "Muhalefet Üzerine" başlıklı derlemesinde (Bkz. İnter Yayınları, İstanbul, Ocak 1993, Cilt I ve II) yayınlanmıştır.
Ekim Devrimi'nin 10. yıldönümünde, Troçkist muhalefet, proletarya diktatörlüğüne karşı ideolojik mücadelede aldığı yenilgi ertesinde, artık karşıdevrimci eylemlere soyunur. 10. yıldönümü gösterilerinde Petersburg'ta hazırlanan darbe girişimi ertesinde, Troçki ve troçkist muhalefetin üyeleri partiden atılır. Troçki, 1929'da ülke dışına sürülür. İstanbul'da bir süre kaldıktan sonra, Amerika'ya, oradan da Meksika'ya geçer.
1938'de Troçki'nin desteklediği IV. Enternasyonal kurulur. Bu Enternasyonal, III. Enternasyonal'in yozlaştığı ve karşıdevrime iltihak ettiği temel tezi üzerinde kurulmuştur. Pratik olarak antikomünist saldırıların bir aracı olmuştur. Troçki, 20 Ağustos 1940'da, Cocoyan'da (Meksika), IV. Enternasyonal üyesi olan bir Rus göçmeni tarafından öldürülmüştür.
Troçkizm, eklektik ve "sol" lafızlarla süslenen çizgisiyle, Marksizm-Leninizm'in düşmanı olan bir akımdır. Onun savunduğu "fraksiyon özgürlüğü" tavrıyla, özellikle proleter disiplinden öcü gibi korkan aydınlar arasında bir çekiciliği vardır. IV. Enternasyonal adına konuşan her biri birbirini ihanetle suçlayan ve kendisinin Marksizm'in saflığını koruduğunu iddia eden, işçi sınıfı içinde önemli bir etki ve güce sahip olmayan 35 fraksiyon, Troçkizm'in andaki halidir.
Troçkizm, hiçbir ülkede iktidar olmadığı için, iktidarın yüklediği kimi sorumlulukların hesabını vermek durumunda da değildir. Onun eylemi eleştiriyle sınırlıdır. Troçki ve troçkistlere burjuvazi tarafından yer yer düzülen övgülerin ve burjuva aydınların sol kesimi açısından "çekiciliği"nin temel nedenlerinden biri budur. Stalin önderliğindeki Sovyetler Birliği'nin troçkistler tarafından yapılan "yozlaşmış işçi diktatörlüğü" tahlili, burjuvazinin proletarya diktatörlüğüne saldırılarında "Marksist tanık" olarak kullanılagelmiştir. İlginç olan, Stalin önderliğindeki Sovyetler Birliği'ne alçakça saldıran troçkistlerin bir bölümünün, daha sonraları gerçekten revizyonistleşen ve yozlaşan Sovyetler Birliği'ne, her şeye rağmen "işçi diktatörlüğü" olarak sahip çıkmaları, savunmaları olgusudur.

Konuyu açan arkadaş bütün bilgileri Wikipedia'dan olduğu gibi buraya yapıştırmış ve bunlar son derece yetersiz bilgiler. Wikipedia'da bugünlerde bu konu üzerinde değişiklikler yapıldı(ama hala yetersiz)

Cevap veren arkadaş fikirlerini oldukça güzel belirtmiş bu nedenle kendisini tebrik ediyorum(fikirlerine hiç katılmasam da)
Fakat ne yazık ki hiç kaynak göstermemiş. Yine de kendisiyle polemiğe girmeden edemeyeceğim.
Ne yazık ki sürekli devrim hakkında hiçbir şey bilmiyorsunuz. Sürekli Devrim Teorisi işçi sınıfının her şart altında sosyalizm için mücadele etmesini öngören bir teoridir demişsiniz. Burada yanlış var teorinin özü şudur.:
İşçi sınıfının çeşitli şartlar altında çeşitli konularda mücadele etmesi gerekir. Sosyalist devrime yürüyen yolda burjuva devriminin de bazı gerekleri olabilir ve bunlar işçi sınıfı tarafından çözülmelidir. Çünkü burjuva sınıfı gericidir ve gerekli demokratik reformları yapmaktan sakınacaktır. Bu nedenle bunlar işçi sınıfının görevi olmalıdır. BUnlar yeterince ileri götürüldükten sosyalist devrime geçilmelidir. Elbette devrim burada bitmez. Troçki'ye göre devrim bundan sonra başlar. Kapitalizm dünyaya egemen olmuş bir üretim biçimidir ve onu yıkma iddiasında olan sosyalizm de dünyaya hakim olmalıdır. Devrimler birbiri ardına patlamalıdır. Sosyalizme geçen ilk ülkenin en acil görevlerinden biri de devrimi dünyaya yaymaktır. Özetlersek işçi sınıfı sürekli bir mücadelenin içinde bulunarak kapitalizmi yıkabilir. Lenin de Nisan Tezlerinde bunu doğrulamıştır. Ayrıca Ekim Devriminin tarihine baktığımızda da aynı şeyi görürürüz. "Bolşevikler burjuva demokratik devrimi ilerletebildikleri kadar ilerletmişler sonra da sosyalist devrime geçmişlerdir"(İşçi Sınıfı ve Köylülük/Lenin-Sol Yayınları)
Ayrıca bu zorlu dönemlerde bile devrimi dünyaya yayma görevinden vazgeçilmemiştir. Bolşevikler 3.enternasyonalin inşasına başlamışlardır.
Yeri gelmişken şunu da söyleyelim Tek Ülkede Sosyalizm Teorisi anti-marksist bir teoridir. Rusya her ne kadar muazzam kaynaklara sahip olsa da çevresi kapitalist ülkelerle çevrili olduğu için işçi devletinin tek başına var olması imkansızdır. Bu durumda ya işçi devleti yıkılacak ya da bürokratik-despotik bir yapı halini alacak sosyalizmden sapacaktır. Bunlardan ikincisi gerçekleşmiştir. Ayrıca Stalin'in Leninizmin İlkeleri adlı kitabının ilk baskısında tek ülkede sosyalizmin mümkün olmadığı yazılıyken kasım 26 baskısında bunun mümkün olduğu yazılmıştır. Buyrun araştırın.
şu an zamanım kısıtlı yarın sabah devam edeceğim...

Troçkizm: CIA’in Hizmetinde Sosyalist Ülkelere Karşı

20 Ekim 1992, Etudes Marxistes
Ludo Martens
Doğu Avrupa’da ve Sovyetler Birliğinde burjuva karşı-devriminin zaferinin ardından komünistler arasında Troçkizm’in gerçek doğası hakkında kesinlikle hiçbir fikir uyuşmazlığı olamaz.
Doğu Avrupa’da ve Sovyetler Birliği’ndeki karşı devrimci sürecin gelişimi Troçkistlerin 60 yıllık söylemlerinin sınıfsal anlamının sınanmasına imkan vermektedir. Şimdi artık “sol” laf kalabalığının arkasında gizlenen bu akımın asıl hedeflerini görmek daha kolay hale gelmiştir. Gerçeği apaçık görebilmek için Troçkistlerin birkaç yıl önceki açıklamalarını okumanız yeterli olacaktır. Troçkizmin, çekirdeğinde fanatik antikomünizmin olduğu bir ideolojik akımdır, bu akım küçük-burjuvazinin ilerici unsurlarını kendi antikomünist çizgisinde doktrine edebilmek için devşirmektedir, bu akımın sebatla, istikrarlı ve inançlı olarak sürdürdüğü tek bir dava vardır o da, Marksizm-Leninizm ve uluslar arası komünist harekete karşı savaştır.
Bu ileri sürdüklerimizi aşağıda, Doğu Avrupa’da ve Sovyetler Birliği’ndeki kadife karşıdevrimler sırasında Troçkistlerin tutumlarının incelenmesi yoluyla kanıtlayacağız.
“Kapitalizmin restorasyonu imkansızdır”
30’lu yıllarda Stalin temel bir soruna dikkatleri çekti. Sosyalizmin proletarya diktatörlüğü altında kurulmuş bulunduğu bir ülkede kapitalist restorasyon yine de mümkün müdür? Troçki burjuvazinin silahlı bir ayaklanması olmadan ve derin bir iç savaş olmadan bunun mümkün olmadığını belirtiyordu. Onun kapitalizmin restorasyonunun mümkün olmadığı yolundaki tezi bütün politik ve ideolojik kararlılığı ortadan kaldırıyor ve Parti içindeki oportünizme ve toplumdaki sınıf düşmanına karşı uzlaşmacı bir tutum teşvik ediyordu.
…
“Sadece ahmaklar…”
1934’de Stalin, Zinovyev-Kamenev oportünist grubunun çizgisinin kaçınılmaz olarak Sovyetler Birliği’nde kapitalizmin yeniden tesisine götüreceğini göstermişti. Tarih Stalin’in Troçki’ye, Zinovyev-Kamenev grubuna ve daha sonraları Buharincilere karşı eleştirilerinin haklılığını kanıtladı. Bunların fikirlerinin reddedilmesi 20’li ve 30’lu yıllarda proletarya diktatörlüğünün korunmasına ve sosyalizmin gerçekleştirilmesine, sonrasında ise faşist saldırganlığa karşı sosyalizmin korunmasını mümkün kılacak olan politik ve askeri güçlerin tahkimine imkan vermiştir… Bunların fikirlerine itibarlarının Gorbaçovca resmi olarak geri verilmesinin üzerinde iki yıl geçmemiştir ki, kapitalist restorasyon başarılı olmuştur.
1943 yılında Troçki Stalin’i nasıl yanıtladığını hatırlayalım: “Ancak açıkça ahmak olanlar, kapitalist ilişkilerin, yani toprak da dahil olmak üzere üretim araçlarının özel mülkiyetinin SSCB’de barışçı yoldan iktidarı ele geçirebileceğini ve burjuva demokrasisini kurabileceğine inanabilir. Gerçekte ise, kapitalizm diğer ülkelerde bunu başarsa bile- Rusya’da Ekim devriminin ve iç savaşın toplamının on katı kadar kayıp veren kanlı bir karşı-devrimci darbe olmaksızın, yeniden doğamaz.”[1] On katı: bu Sovyetler birliğine kapitalizmin yeniden sokulabilmesi için 50 ila 90 milyon ölü anlamına geliyor.
1989: “Orta vadede restorasyon imkansızdır!”
Karşıdevrimci güçlerin açık olarak zincirlerinden boşanmış olduğu 1989 yılında bile, Mandel, kapitalist restorasyonun olaylar üzerine düşen gölgesinin, baskıcılığı meşru göstermek için uydurulmuş “Stalinci” bir yalandan başka bir şey olmadığına hükmediyordu. 1989 yılında, Polonya ve Macaristan şimdiden emperyalizm kampına kaymıştı. Yine de Mandel şöyle yazıyordu: “Küçük ve orta burjuvazi, bürokratikleşmiş işçi devletlerinde yalnızca en aza indirgenmiş bir azınlıktan ibarettir. Keza uluslar arası emperyalizmden çok sınırlı bir destek bulmaktadır. Bütün olarak alındığında, bu kadar sınırlı bir çıkar çakışması orta vadede bir kapitalist restorasyonun dayatılması için yetersizdir.” [2]
Hatta Sovyetler Birliğinin restorasyonu konusunda da bu aynı argümana sırtını dayadı: “Gorbaçov SSCB’si nereye gidiyor? Öncelikle bir kapitalist restorasyon ihtimalini bir yana bırakalım. Keza kapitalizm nasıl derece derece ortadan kaldırılamazsa, derece derece restore de edilemez.” [3]
Troçkistler Komünist Partisinden ve Devlet Aygıtından en ufak bir direniş geldiği müddetçe restorasyonun imkansızlığı teorilerinin ateşli propagandasını yaptılar. 30’lu yıllardan itibaren, bu kuram bütün oportünist ve karşıdevrimci akımların meşrulaştırılmasına yardımcı oldu. 30’lu ve 40’lı yıllarda, Troçkistler partinin Marksist-Leninist yönetimine karşı savaşan bütün oportünist fraksiyonları desteklediler. 1956’da, Kruçev’in “cesur anti-Stalinizmini” alkışladılar, Çarcı gerici yazar Soljenitsin’in yayıcılığına soyundular, bütün faşist ve gerici milliyetçi güçleri, bütün batı-yanlısı muhalifleri desteklediler, Gorbaçov çevresinin bütün antikomünist fikirlerini gazetelerini üçte ikisini Moskova Haberleri ve Sputnik gazetelerinden alınma sağcı yazılarla dolduracak kadar gürültücü bir biçimde savundular.[4] Kısacası, restorasyonun imkansızlığı teorisi adına, Troçkistler bütün karşı devrimcileri Lenin ve Stalin tarafından yaratılmış devrimci fikirlerden ve kurumlardan geriye hiçbir kalmayıncaya kadar desteklediler.
Muharebe bittiğinde, Mandel, iki yüzlü bir biçimde bir restorasyon hipotezine şöyle geçerken değindi. 12 Ekim 1989’da, bir mülakatta, iki farklı konumu aynı anda savunmayı başardı… “Kapitalizmin derece derece, barışçıl, kesintisiz bir yeniden tesisi fikrini dikkate almıyorum. Bu reformist bir aldatmacadır. Bunun için işçi sınıfını direncini kırmak gerekir.” Ardından bir restorasyon ihtimalinin yok sayılamayacağını, ama bunun ancak “Türk tipinde olabileceğini…” söyleyen Troçkist Catharine Samary’den alıntı yapmıştır.[5] Ancak bir restorasyon ihtimalini çağrıştıran bu sözler, temel ilkesi üzerinde ısrarcı olan Troçkist politikada hiçbir değişikliğe yol açmadı: komünizmi hatırlatan her şeyin topyekun yok edilmesi. Keza üç ay sonra 1989 Aralığının sonunda, karşı-devrimin son saldırısı gerçekleşirken Troçkistler ilk sayfadan şu sloganı ortaya attılar: “Doğu’da başlayan devrimler dayanışma!”[6]
“‘Bürokrasi’ ve Karşısında ‘Kitleler’”
Kapitalizmin restorasyonunun imkansız olduğu tezi, 60 yıl boyunca antikomünistlerin tarafında saf tutan Troçkistlere ayıplarını örten asma yaprağı vazifesi gördü.
Oysa Stalin ve ardından Mao Zedung sınıf savaşımının sosyalizm altında devam ettiğini, sosyalizm yoluyla kapitalist yol arasındaki mücadelenin uzun bir tarihsel süreçte devam edeceğini ve dolayısıyla kapitalist revizyonun daima mümkün olduğunu savundular. Sosyalizm kendisini koruyabilmek ve ilerleyebilmek için, gerçek anlamda Marksist-Leninist bir Komünist Partisinin, düzenli aralıklarla kendi içinden oportünist akımları temizleyen bir parti önderliğine ihtiyaç duyar. Sosyalizm kendisini düşmanlarına karşı korumak, eski gerici sınıfların satın alma girişimlerine, yeni düzen altında ortaya çıkan yeni burjuva unsurlarına karşı ve emperyalizmin ajanlarına karşı korumak zorundadır.
Bu fikirlere saldıran Mandel ve diğer Troçkistler orijinal bir “teori” geliştirdiler, buna göre sınıf mücadelesi sosyalizmde de devam ediyordu … ama bu mücadele “halk kitlelerinin” “bürokrasiye” karşı mücadelesi biçimini alıyordu. “Bürokrasi”yi ancak faşistlerinkiyle karşılaştırabilecek bir şiddetle reddeden Troçkist şefler sosyalizmin karşısına çıkan bütün gerici muhalefetleri, bunların “halk kitlelerinin” iradesini dile getirdiklerini iddia ederek savundular. Bütün burjuva ve antikomünist unsurların avukatlığına soyunarak Troçkistler bir tarafa “demokratik özgürlükleri ortadan kaldırmak isteyen bürokrasiyi” ve karşısına “hakiki sosyalizmi” savunan “politik devrimin” güçlerini koyarlar. Böylece Mandel 1989 Ekim’inde şunları yazar: “Sürmekte olan politik mücadelenin esas gayesi kapitalizmin restorasyonu değildir. Bu antibürokratik politik devrimle, Glasnost süresince halk kitlelerinin elde ettiği demokratik özgürlüklerin kısmi ya da tümden ortadan kaldırılması ihtimallerinin mücadelesidir. Esas mücadele kapitalizm taraftarı güçleri anti-kapitalist güçlere karşısına koymuyor, halk kitlelerini bürokrasinin karşısına koyuyor.” [7]
Mücadelenin “halk kitlelerini bürokrasinin karşısına koyduğu” aldatmacasına dayanarak, Mandel açık ve aleni olarak, sosyalizmin son mevzilerine karşı mücadelelerinde liberal, sosyal demokrat, monarşist ve faşist güçleri savunmuştur.
“Glasnost Troçkizm’dir…”
Uluslararası burjuvazinin SSCB’de kapitalizmin restorasyonunun fiilen başarıldığını kabul ettiği bir dönemde, Mandel Sovyetlerde türeyen antikomünist basının gözdesi haline geldi. Yüzsüzlüğü Gorbaçov’un Troçkist tezlere geri dönen büyük bir devrimci olduğunu iddia etme derecesine kadar vardırdı. Mandel bununla da yetinmedi, ona göre “şimdi dünyadaki bütün komünistler kimlerin gerçek devrimci ve kimlerin gerçek karşı-devrimci olduğunu daha iyi anlıyordu.” Troçki, Troçkistler, Gorbaçov ve Gorbaçovcular devrim cephesini oluşturuyordu, bunun karşısında Stalin’in ve Stalincilerin karşı devrim cephesi yer alıyordu. Mandel Managua’da [Nikaragua’nın başkenti], Stalin’in “şiddetli bir karşı-devrimi” temsil ettiğini söyledi.[8] Ne mutlu bize ki, Mandel ve Gorbaçov’un ortak çabası sayesinde, şu kutsal 1990 yılında “devrime”, “hakiki devrime” gelebildik.
İşte Mandel’in Temps Nouveaux dergisine verdiği demeç:
“Temps Nouveaux: Mikhail Gorbaçov, perestroyka’nın hakiki bir yeni devrim olduğun ilan ediyor değil mi?
Ernest Mandel: Evet, bunu özellikle vurguluyor o, ve bu daha da iyi. Bizim hareketimiz aynı tezi 55 yıldır savunuyor, bu yüzden karşı-devrimci olarak damgalanıyorduk. Bugün her şey, SSCB’de, içinde gerçek karşı-devrimcilerin de gerçek devrimcilerin de bulunduğu uluslar arası komünist hareketin bir partisinin içinde daha açık anlaşılıyor.” [9]
Sovyetler birliği Çarcı ve amerikancı bir mafyanın eline düşüşüne, faşist ve Çarcı güçlerin Rusya’da ve diğer cumhuriyetlerde yükselişine ve burjuvazinin farklı fraksiyonları arasında ülkelerin kanlı iç savaşlara sürüklenmesini görmek için yalnızca iki yıl beklemek gerekti. Bu olaylar glasnost’un ve perestroyka’nın gerçek yüzünü açığa çıkardı ve Mandel’in, bu profesyonel antikomünistin hangi güçler için çalıştığını gösterdi.
Catherine Samary, Troçkist 4. Enternasyonalin diğer bir yıldızı, Sovyet basınına Gorbaçev’in Troçki tarafından geliştirilen programı uyguladığını açıklıyordu. Glasnost’u şu sözlerle övmüştür: “Ülkenizde Stalin’e karşı savaşan Sol Muhalefetin Platform’unu hiçbir zaman yayınlamadılar. Aslında bugün onların fikirlerini benimsiyorsunuz: gerçek sosyalist demokrasiyi ve özyönetimi kurmak .” [10]