Iğdır

GENEL BİLGİLER
Yüzölçümü: 3.539 km²

Sponsorlu Bağlantılar

Nüfus: 142.601 (1990)
İl Trafik No: 76
Türkiye’nin doğu sınırında yer alan Iğdır, efsanevi Ağrı Dağı ile görülmesi gereken bir ildir.
İLÇELER:
Iğdır (merkez), Aralık, Karakoyunlu, Tuzluca.
ezilecek Yerler
Soykırım Anıtı: Baharlı Mahallesi Çevre Yolu Kavşağı’ndadır.
Ziyaret Saatleri: 07:30 - 14:15
Ağrı Dağı: Türkiye’nin en yüksek dağı olup, İran ile Iğdır arasında sınır teşkil etmektedir. Yüksekliği 5165 metredir. Eski bir volkanik dağdır.
Harmandöven Kervansarayı: Eski ipek yolu Batum Tebriz Kervanyolu güzergahında, Selçuklular Dönemi’nde Sürmari Emiri Şerafettin Ejder Bey tarafından 12.yüzyılda yapılmıştır.
Koçbaşı Mezarlar: Koçbaşı mezarlar hemen hemen Iğdır Ovası’ndaki bütün mezarlıklarda bulunur. Karakoyunlular Dönemi’nden kalmıştır.
Aras Nehri: Aras Nehri kıyısında yine devletin desteği ve teşvikiyle turistik amaçlı konaklama, yeme-içme dinlenme ve eğlenme amaçlı yerler yapılabilir.
NE YENİR?
Bozbaş isimli kuzu inciğinden yapılan yemeği meşhurdur.

Türkiye Eski Dünya karalari olan Asya, Avrupa ve Afrika'nin birbirine en çok yaklastigi sahada, Atlas Okyanusu'ndan, bu büyük kara kütlesinin içerlerine dogru 3 000 km boyunca sokulmus bulunan Akdeniz havzasi içinde yer alir. Kabaca paraleller dogrultusunda uzanan Türkiye, dogudaki Asya'dan, batidaki Avrupa'dan sayilan iki parçadan meydana gelir. Kuzeyde ve güneyde yüksek kenar daglarla (Güneyde Toroslar, kuzeyde ise Karadeniz Daglari) çevrilmis, kabaca dikdörtgen biçimli kütlevi bir kara parçasi olarak Asya'nin gövdesinden Avrupa'ya dogru uzanan Anadolu'nun, Asya'nin geri kalan büyük kismindan (Asia major) farkli, ileri bir kültür alani olmasi nedeni ile Küçük Asya (Asia minor) olarak adlandirilmistir. Kabaca üçgene benzetilen Trakya ise Avrupa kitasinda yer alan topraklarimizdir. Balkan yarimadasindan Anadolu'ya dogru huni biçiminde sokulan bu sahaya eskiden Paseli ve Rumeli adi verilirdi.

Hem bir Asya, hem bir Avrupa ülkesi olarak Türkiye 814 578 km²'lik yüz ölçümü ile (Izdüsüm alani ise 779 452 km² dir.), Iran disinda bütün komsularindan ve Rusya Federasyonu disinda Avrupa ülkelerinin her birinden daha genis yer kaplar. Bu alansal genislik ve dogu-bati sinirlari arasinda 1 600 kilometreyi asan, kuzey-güney dogrultusunda 475-650 kilometre arasinda degisen büyük mesafeler, konum, relief ve iklim özelliklerinin etkileri ile birlikte, ülke sinirlari içinde farkli cografi bölgelerin meydana gelmis olmasina yol açan baslica sebeplerden biridir
Biçim bakimindan Türkiye topraklari, paraleller dogrultusunda uzanan bir dikdörtgene benzer. Bu dikdörtgen kabaca 42° (Sinop'ta Inceburun 42° 06') ve 36° (Hatay'da Topraktutan (Beysun) köyü civari 35° 51') kuzey paralelleri ile sinirlanir. Bu konumuna göre Türkiye, termik bakimdan orta kusagin daha sicak olan güney yarisinda, yer yuvar üzerinde birçok kurak ve yarikurak ülkelerin siralandigi subtropikal bölgededir. Fakat Dogu Akdeniz havzalari arasindaki konumu ve yüksek engebeleri sayesinde, kurak subtropikal alanlardan çok daha bol yagis alarak ayrilir. Ülkenin en bati (Gökçe adada Avlaka burnu 25° 40' E) ve en dogu (Küçük Agri'nin dogusu 44° 48') arasinda yaklasik 19 derecelik bir boylam farki vardir. Dogu ve bati sinirlari arasindaki mesafe, Türkiye'yi ortalayan 39° paraleli boyunca 1650 kilometreyi bulur. Ülkenin dogu ve bati bölgeleri arasindaki bagintiyi ve kaynasmayi yüzyillar boyunca güçlestirmis ve geciktirmis olan bu uzun mesafe, ayni zamanda Türkiye'nin dogu ve bati sinirlari arasinda 76 dakikalik yerel saat farkina da yol açar.


TÜRKIYENIN FIZIKI COGRAFYASI


Alp Orojenik kusagi içerisinde yer alan Türkiye, 1 132 m'lik ortalama yüksekligi ile oldukça yüksek bir ülkedir. Rusya Platformu ile Arabistan blogu arasinda sikisarak yükselen Anadolu'nun kuzeyinde Karadeniz Daglari, güneyinde ise Toros Daglari uzanmaktadir. Oldukça engebeli bir yapiya sahip olan Türkiye'de ovalarin kapladigi alanlar çok azdir. Iç bölgelerdeki ovalar genellikle daglar arasindaki tektonik depresyonlar arasinda sikismisken, kiyi bölgelerinde ise delta ve kiyi ovasi seklinde görülmektedirler. Iç Anadolu Bölgesi'ndeki platolar genellikle neojen kireç taslari ile kapli iken, Dogu Anadolu'daki platolarimiz ise Volkanik malzemelerden olusmaktadir.

Neojen'de baslayan volkanik aktiviteler, Kuvaterner'de de devam etmis ve özellikle Iç Anadolu ile Dogu Anadolu bölgelerinde volkanik daglarin olusmasina yol açmistir. Ülkemizdeki en genç volkanik püskürmeler Ege Bölgesi'nde Kula çevresi ile Akdeniz Bölgesi'nde Ceyhan ve Hassa çevresinde görülmektedir.

Türkiye'de yer kabugunu sekillendiren en önemli unsur akarsulardir. Diger sekillendirici gücü olusturan yer alti sulari, dalga ve akintilar, rüzgarlar ve buzullar ise dar sahalarda etkili olmaktadir. Yer alti sularinin etkisiyle olusmus olan karstik sekillere çogunlukla Akdeniz ve Iç Anadolu bölgelerindeki kireç taslarinin yaygin oldugu sahalarda rastlanmaktadir. Dalga ve akintilar ise kiyilarimizin sekillenmesinde rol oynamaktadirlar. Rüzgarlar sinirli olarak Konya-Karapinar çevresinde etkili olmuslardir. Buzullarin asindirma etkileri ise ülkemiz daglarinin yüksek kesimlerinde etkili olmus ve olmaktadir.

Neotektonik safhada meydana gelen büyük ölçüdeki deformasyonlar, yerkabugunun isoztatik dengeden uzak olmasi ve hala daha devam eden kompresyonal kuvvetler Türkiye'nin aktif bir deprem alani olmasinin baslica nedenidir. Ülkemiz aktif bir deprem sahasi olmasina ragmen maalesef ülkemizde halen bir deprem bilinci gelisememistir. Son örnegini 17 Agustos 1999 yilinda Marmara Depremi ile yasadigimiz gibi her depremde büyük can ve mal kaybina ugramaktayiz.

Ülkemizin bulundugu sahada meydana gelen düsey ve yatay hareketler akarsu sebekesini de etkilemistir. Türkiye'nin bulundugu sahanin kubbelesmesi ve çevre sahalarin torbalasarak çökmesi sonucu eski drenaj kanallari birçok yerde terkedilmis ve merkezden çevredeki çukur alanlara (Karadeniz, Ege, Akdeniz, Hazar ve Mezopotamya) yönelen akarsulardan olusan, ana çizgileri ile isinsal karakter gösteren bir drenaj görüntüsü ortaya çikmis, Dogu Anadolu bu suretle çevredeki ülkelerin su deposu haline gelmistir. Kurulu veya yeni kurulan sebekenin, özellikle kenar daglar üzerindeki kesimleri araliklarla devam eden yükselmeler sirasinda yer yer antesedant, yer yerde sürempoze olarak temele gömülmüs, bazi akarsular ise, Kuzey Anadolu fay zonu boyunca oldugu gibi ötelenmelere ugramistir. Taban seviyesi ile aradaki seviye farkinin artmasi çevredeki akarsularin daha hizla asindirmasina ve gerilere dogru sokulmasina yol açmis ve bunun sonucunda meydana gelen bazi kapmalarla drenaj ana çizgileri ile bugünkü görünümünü kazanmistir.

Türkiye gene olarak Akdeniz makroklimasi içerisinde bulunmaktadir. Ancak yer sekillerine bagli olarak kisa mesafede çok çesitli iklim tipleri görülmektedir. Güneyinde Eski Dünya karalarinin çöl kusagi, kuzeyinde ise Dogu Avrupa'nin yarikurak stepleri yayilir. Türkiye'nin Eski Dünya Karalari ortasinda ve bu iki kurak iklim alani arasinda yer almasina ragmen, daha farkli ve daha yagisli bir ülke olarak ayrilmasinin baslica sebebi, Akdeniz'in uzantisi olan ve Akdeniz iklim etkilerinin doguya dogru sokulmasina imkan veren denizlerle çevrilmis bulunmasi ve yüksek reliyefidir. Böyle olmasaydi bütün Türkiye'nin, ayni enlemlerdeki bazi ülkeler gibi yari-çöller ve steplerle kapli bir kurak iklim alani olmasi gerekirdi. Fakat bölgelerin cografi özellikleri önemli degisikliklere yol açar ve Akdeniz makroklimasi çerçevesi içinde bölgesel iklim tiplerinin ortaya çikmasina neden olur. Uzun süreler boyunca Türkiye genelinde ortalama sicaklik sartlan ancak bir iki dereceyi geçmeyen dar sinirlari içinde oynamistir. Buna karsilik Türkiye'de iklimin baslica özelliklerinden biri, önemli ölçülere varan yagis oynakligi ve zaman zaman meydana gelen siddetli kurakliklardir.

Azonal ve intrazonaller bir yana birakilirsa, zonal topraklar bitki örtüsü ve iklim sartlarina uygun bir yayilis gösterirler. Ülkenin kuzey ve güney kiyi bölgeleri boyunca kuvvetle yikanarak podsollasmaya ugramis, bazi yörelerde lateritik özellikler de gösteren topraklardan olusan bir serit uzanir. Daha az yagisli ve kislari daha soguk iç kesimlere dogru hafifçe podsollasmis, orta derecede asit kahverengi orman topraklarina geçilir. Daha içerlerde ise, artan kuraklik nedeni ile kalsifikasyon pedojenezde ön plana geçer. Bunun sonucunda, Iç Anadolu'nun en az yagisli orta kesimindeki serozyom alanini kabaca konsantrik kusaklar halinde kusakta ve merkeze yaklastikça giderek daha yüksek alkalinite gösteren pedokaller (kahverengi ve kizil kahverengi yari-kurak bölge topraklari) yer alir.

Türkiye'nin bitki örtüsünün dagilisi; iklime, özellikle yagis ve sicaklik sartlarina baglidir. Karadeniz kiyilari boyunca nemcil türlerden olusan gür ormanlar, onlarin güneyinde siddetli kis soguklarina dayanikli kuru ormanlar, Akdeniz ve Ege kiyilarinda ise Akdeniz ikliminin uzun yaz kurakligina uymus karakteristik formasyonlari genisligi yer yer degisen birer serit halinde uzanirlar. Artan kurakliga bagli olarak iç kesimlere dogru ve Güneydogu Anadolu'da dogal orman alanlarindan önce agaçli steplere ve daha sonra da steplere geçilir. Ormanin üst siniri da, tipki daimi kar siniri gibi, kontinentalitenin etkisi altinda kenar bölgelerden (2 000-2 200 m) içerlere ve doguya dogru yükselir ve Dogu Anadolu'da 2 800 metreye kadar çikar.

Türkiye topraklari, bugün oldugu gibi bütün tarih boyunca, kuzeyi ve güneyi, dogusu ve batisindaki farkli kültürlerin karsilastigi, bunlar arasinda temasin saglandigi, birlestirici, kaynastirici bir geçis alani, bir pota rolü oynamistir. Dünyanin belki baska hiç bir ülkesine bu ölçüde nasip olmayan bu seçkin rol, her seyden önce cografi konumun bir sonucudur. Bu rol, ülke reliefinin dogal ulasim ve ticaret yollarinin bütün tarih boyunca güzergahlarini belirleyen genel uzantisi nedeni ile daha çok dogu ve bati dogrultusunda etkili olmus, dogu ve bati kültürleri burada karsilasmis, dogu ve bati toplumlarini niteleyen terimler (Asya ve Avrupa) burada dogmustur. Türkiye'nin çogu kez Asya ve Avrupa arasindaki köprü olarak tanimlanmasinin sebebi budur. Buna karsilik ülke konumu, biçimi ve arizali reliefi nedeni ile kuzeyindeki ve güneyindeki farkli kültür alemlerinin temasini güçlestiren, meridyonal dogrultuda yayilmalarini engelleyen bir set rolü oynamistir. Bu alemler arasindaki temas ancak ülkenin kuzeybatisinda, setin alçaldigi alandaki Bogazlar ve Marmara üzerinden saglanmis ve sinirli ölçüde kalmistir. Ilk Çagda Karadeniz'e sokulan maceraperest Yunanli gemiciler, Karadeniz'in kuzey kiyilarindan tahil, post ve esir yükleyen Roma gemileri, Orta Çagin beli kiliçli Venedik ve Ceneviz tacirleri hep bu yolu izleyerek kuzeye sokulabilmislerdin, Bu yolun en önemli kesimi kuskusuz. batidan ve dogudan gelen yollarin, Karadeniz'e açilan deniz yolu ile kesistigi Istanbul Bogazi'dir. Bogazin girisinde kurulan Istanbul bu müstesna konumu sayesinde daha Roma ve Bizans devirlerinde dünyanin dört bucagindan gelen mallarin satisa sunuldugu, islendigi ve ihraç edildigi büyük bir ticaret, sanayi, kültür ve siyaset merkezi olmustu, Istanbul Bogazinin, Karadeniz aleminin Akdeniz alemine açildigi yegane kapi olmasi, bir yandan ona sahip olan devletin gücünü ve önemini artirirken, bir yandan da tarih boyunca bu kapiya sahip olmak ihtirasini körüklemistir.

Türkiye'nin relief özelliklerinin etkileri aslinda çok daha çesitlidir. Bu etkiler bu topraklar üzerinde yerlesmis toplumlarin yasami, politik ve sosyal özellikleri ve kültürel gelismelerinde de kendini gösterir. Örnegin kuzey ve güney kiyi bölgelerinin iç kesimlerden, iç kesimlerin ve kiyi bölgelerinin de birbirinden asilmasi güç topografik engellerle ayrilmis bulunmasi, bunlardan her birinin yüzyillar boyunca ayri bölmeler halinde kalmasi daha antik çagda farkli isimlerle adlandirilan ve kültür bakimindan da farklilik gösteren tarihi cografya bölgelerinin (Pontus, Likya, Karya, Kapadokya, Pamfilya, Kilikya, Paflogonya, Lidya, Frigya) olusmasina yol açmistir. Genel olarak egimlerin kuvvetli olmasi ve arazinin çogu yerde derin vadilerle yarilmis bulunmasinin da önemli sonuçlari vardir. Arastirmalarin ortaya koyduguna göre egim bakimindan tarima elverisli sayilan topraklar ülke yüzölçümünün ancak 1/5 kadarini olusturur. Ayni sebeple genis alanlar kuvvetli bir toprak erozyonuna maruzdur ve asinan topraklarin birikmesi sonucunda kiyi çizgisinde önemli degisiklikler olmus, bazi antik çag limanlari (örnegin Efes ve Milet) ve nehir limanlari (Tarsus), liman olmak fonksiyonlarini kaybetmis, bazi körfezler kapanmis (antik Latmos körfezi, bugünkü Bafa gölü), bazi adalar karanin içerlerinde kalmistir. Kirsal ve kentsel yerlesmelerin dagilisi düzeni de, tipki yol güzergahlari gibi, bütün tarih boyuncu ülkenin relief sartlarina bagli kalmistir.

Fiziki ortam sartlari beseri görünümü daha birçok yollardan etkiler. Tarim ürünlerinin cografi dagilisi ve verimliligi, daha yüksek sicaklik isteyen ticari ürünlerin yetistirildigi kenar bölgeler ile, tahilin ve siddetli kisa dayanikli diger ürünlerin yetistirildigi ve hayvanciligin yer yer tarimdan daha önemli oldugu karasal iç kesimler arasindaki farklilasma temelde bölgesel iklim ayriliklarindan ileri gelir. Ülkenin birçok bölgelerinde duyulan sulama ihtiyaci siddetli yaz kurakliginin, Dogu Anadolu'da antik çagdan beri yari yariya topraga gömülü olarak yapilan evler siddetli kis soguklarinin, genis alanlarda yüzyillardan beri uygulanan transhümans ve Dogu Anadolu'da hala daha yaygin olan göçebelik, bazi müelliflerin iddia ettikleri gibi etnik kaynakli bir yasam tarzi degil, fakat yükselti farklarina bagli olarak iklim ve vejetasyonda meydana gelen mevsimlik degisikliklere uyumun sonucudur.

Fiziki ortamin beseri görünüm üzerindeki dogrudan ve dolayli etkileri aslinda yukarida sayilanlardan çok daha fazladir. Bu etkiler, teknolojinin yüksek bir düzeye eristigi günümüzde de, Türkiye'de bölgesel ve yöresel cografi görünümler arasindaki farklarin temelinde yatan ve bir kisim izleri maziden miras kalan esas faktör olarak hala daha büyük rol oynamaktadir.




KONUMU
Türkiye 36°-42° kuzey paralelleri ile 26°-45° dogu meridyenleri arasinda yer alir. Uç noktalar ise, güneyde Hatay ilinde Topraktutan köyü, kuzeyde Sinop ilinde Inceburun, batida Çanakkale ilinde Gökçeada’nin Avlaka Burnu, doguda ise Türkiye-Iran-Azerbaycan sinirlarinin kavsak noktasidir.

YÜZÖLÇÜMÜ
Anadolu Yarimadasi: 759.752 km², Trakya Yarimadasi : 23.825 km², Toplam : 783.577 km²

DAGLAR ve YÜKSEKLIKLERI
Agri (Agri - 5.137 m), Ulu Doruk (Hakkari- 4.135 m), Cilo ( Hakkari- 4.116 m), Süphan (Bitlis- 4.058 m), Kaçkar (Rize- 3.932 m)

AKARSULAR ve UZUNLUKLARI
Kizilirmak (1.355 km), Firat (971 km), Sakarya (824 km), Aras (548 km), Dicle (523 km)

GÖLLER ve YÜZÖLÇÜMLERI
Van (Van-Bitlis- 3.713 km² ), Tuz (Konya-Aksaray- 1.500 km²), Beysehir (Konya-Isparta- 656 km²), Egirdir (Isparta- 468 km²), Aksehir (Konya-Afyon- 353 km²)

ADALAR ve YÜZÖLÇÜMLERI
Gökçeada (Çanakkale- 279 km²), Marmara (Balikesir- 117 km²), Bozcaada (Çanakkale- 36 km²), Uzunada (Izmir- 25 km²), Alibey (Balikesir- 23 km²)

IKLIMI
En yüksek yillik ortalama sicaklik 21.3°C (Hatay - Iskenderun-1962), en düsük yillik ortalama sicaklik 1.8°C (Sarikamis-1972), yillik en yüksek toplam yagis 4045.3 mm (Rize - 1931), yillik en düsük toplam yagis 114.5 mm (Igdir - 1970), günlük en yüksek yagis 469.9 mm (Antalya - Kemer 11 Aralik 1971), en yüksek kar kalinligi 525 cm (Bitlis-1954), en yüksek basinç 1045.2 mb (Zonguldak - Eregli- 1973), en düsük basinç 745.3 mb (Adana - Yumurtalik-1974), en yüksek rüzgar hizi 176 km/saat (Tokat- 1978)

BÖLGELER
Alani en büyük bölge ( Dogu Anadolu), Alani en küçük bölge (Güneydogu Anadolu) En yüksek bölge (Dogu Anadolu), En alçak bölge (Marmara), En uzun kiyilara sahip bölge (Ege), En fazla yagis alan bölge (Karadeniz), En az yagis alan bölge (Iç Anadolu), Yazin en sicak bölge (Güneydogu Anadolu), Kisin en ilik bölge (Akdeniz), En soguk bölge (Dogu Anadolu), Orman varligi en zengin bölge (Karadeniz), Orman varligi en fakir bölge (Güneydogu Anadolu), Güneslenme süresi en kisa bölge (Karadeniz), Güneslenme süresi en uzun bölge (Güneydogu Anadolu), Heyelanin en çok görüldügü bölge (Karadeniz), Volkanizmanin en etkin oldugu bölge (Dogu Anadolu), Seraciligiin en fazla yetistigi bölge (Akdeniz), Nüfusu en kalabalik bölge (Marmara), Nüfusu en az olan bölge (Dogu Anadolu), Iklim çesitliligi en fazla olan bölge (Marmara) Enerji tüketimi en fazla olan bölge (Marmara), Maden zenginlikleri en fazla olan bölge (Dogu Anadolu)

NÜFUSU
Nüfusu (2000 nüfus sayimina göre Türkiye’nin nüfusu 67.844.903’tür), nüfus artis hizi (binde 18), il sayisi (81), ilçe sayisi (850), en kalabalik nüfuslu il ( 2000 sayimina göre 10.033.478 kisi ile Istanbul’dur), en az nüfuslu il (2000 sayimina göre 93.584 kisi ile Tunceli’dir).

TÜRKIYE'NIN KENTLERI
En genis alana sahip kent (38.257 km² ile Konya’dir), en küçük alana sahip kent (839 km² ile Yalova’dir), en fazla ilçeye sahip kent (32 ilçe ile Istanbul’dur), en az ilçeye sahip kent (2 ilçe ile Bayburt’tur), en kuzeyde yer alan kent (42 Kuzey enlemindeki Sinop’tur), en güneyde yer alan kent (36 Kuzey enlemindeki Hatay’dir), en batida yer alan kent (26 Dogu boylamindaki Çanakkale’dir), en doguda yer alan kent ( 45 Dogu boylamindaki Igdir’dir), en yagisli kent (2400 mm’lik yillik yagisi ile Rize’dir), nüfus yogunlugu en fazla olan kent (Km² ye 1629 kisi ile Istanbul’dur), nüfus yogunlugu en az olan kent (Km²ye 18 kisi Ardahan’dir) en uzun kiyilara sahip kent ( 1180 km’lik kiyi kiyi uzunlugu ile Mugla’dir), don olayinin en çok görüldügü kent (181 gün ile Erzurum’dur)</DIV>

İlçelere göre şehir ve köy nüfusları





İl
İlçe
Toplam
Şehir
Köy

Toplam
Erkek
Kadın
Toplam
Erkek
Kadın
Toplam
Erkek
Kadın
Denizli
Merkez
494.961
248.813
246.148
323.151
161.875
161.276
171.810
86.938
84.872

Acıpayam
58.687
29.448
29.239
12.002
6.026
5.976
46.685
23.422
23.263

Akköy
5.225
2.613
2.612
2.583
1.296
1.287
2.642
1.317
1.325

Babadağ
7.950
3.978
3.972
4.408
2.197
2.211
3.542
1.781
1.761

Baklan
6.913
3.394
3.519
2.108
1.025
1.083
4.805
2.369
2.436

Bekilli
8.691
4.135
4.556
3.505
1.663
1.842
5.186
2.472
2.714

Beyağaç
7.122
3.596
3.526
2.520
1.281
1.239
4.602
2.315
2.287

Bozkurt
11.834
5.825
6.009
4.517
2.209
2.308
7.317
3.616
3.701

Buldan
27.380
13.407
13.973
15.066
7.349
7.717
12.314
6.058
6.256

Çal
24.157
11.880
12.277
3.629
1.803
1.826
20.528
10.077
10.451

Çameli
20.953
10.608
10.345
2.962
1.497
1.465
17.991
9.111
8.880

Çardak
9.372
4.762
4.610
4.450
2.290
2.160
4.922
2.472
2.450

Çivril
61.301
30.204
31.097
14.618
7.207
7.411
46.683
22.997
23.686

Güney
12.422
6.098
6.324
6.207
3.054
3.153
6.215
3.044
3.171

Honaz
28.941
14.980
13.961
9.239
4.626
4.613
19.702
10.354
9.348

Kale
22.542
11.271
11.271
7.713
3.840
3.873
14.829
7.431
7.398

Sarayköy
30.028
14.989
15.039
18.370
9.209
9.161
11.658
5.780
5.878

Serinhisar
15.371
7.551
7.820
10.699
5.321
5.378
4.672
2.230
2.442

Tavas
53.475
26.204
27.271
13.000
6.401
6.599
40.475
19.803
20.672

Toplam
907.325
453.756
453.569
460.747
230.169
230.578
446.578
223.587
222.991

Iğdır ili ülkenin en doğu bölümünü oluşturmaktadır. Kars ilinin ilçesi iken 1992 yılında il olmuştur. Üç ülke ile sınır olan Iğdır ili Ağrı Dağınada komşudur. Iğdırda gezilecek yerler arasında başta Ağrı Dağı gelmektedir. Ağrı Dağı ülkenin en yüksek dağıdır. Onun dışında Karakale Harabesi, Selçuklu Kervansarayı, Iğdır Kalesi, Koç Başı Mezarları, Tuz Mağaraları, Leylek Heykeli, Iğdır Ovası gezilecek yerler arasındadır.

Iğdır (il)
Vikipedi, özgür ansiklopedi

Iğdır ili, Türkiye Cumhuriyeti'nin Doğu Anadolu Bölgesi'nde ve Türkiye'nin en doğusunda yer alan bir ildir.

Doğu Anadolu Bölgesi'nin Erzurum - Kars Bölümü'nde yer almaktadır. 27 Mayıs 1992 tarihinde Kars ili'nden ayrılarak Türkiye'nin 76. ili olmuştur. 4 ilçe, 8 belediye ve 157 köyden oluşur. Merkez ilçesi dışında 3 tane daha ilçesi vardır. TBMM'ye her seçimde 2 delege göndermektedir. AzerbaycanNahcıvan), İran ve Ermenistan sınır komşularıdır. Halkın geçim kaynağı tarım ve hayvancılıktır.

Ekonomi

Tarım



Eskiden kervan yolları üzerinde önemli bir durak olan Iğdır ilinde, ekonomi büyük ölçüde tarıma dayalıdır. Aras Nehri'nin suladığı ova, Doğu Anadolu Bölgesi'ndeki en önemli bitkisel üretim alanlarından biridir. Iğdır, bahçeden bahçeye geçiş yapan evleri ile ünlüdür. Bu bahçelerde kayısı ve elma ağaçları vardır.

Tarım için elverişli olup şeker pancarı, pamuk, karpuz, domates gibi çeşitli meyve ve sebzelerKazım Karabekir Tarım İşletmesi Dil Ovası kısmındadır. Bölgede ilk kez Urartular döneminde tarım başlamıştır. Geçmişte ovada yetiştirilen dut ağacının sayısının giderek azalması ipek böceği yetiştiriciliğini zamanla ortadan kaldırmıştır. Ovada önemini kaybeden bir diğer ürün olan çeltik ise 1970'li yıllara kadar yetiştirilmiş ama sıtma olaylarının artmasından dolayı terk edilmiştir. Iğdır Ovası'nda çeşitli bitkilerin yetiştirilmesine yönelik denemelere işgal yılları sırasında Ruslar tarafından başlanmıştır. Ovada şeker pancarı üretimi, Erzurum Şeker Fabrikası'nın 1956'da kurulmasından sonra başlamıştır. Ancak ovada üretilen şeker pancarının şeker oranı düşüktür. Bunun nedenleri; toprakların yoğun olarak kullanılması sonucu potasyum eksikliğinin artması, pancar yapraklarının Ağustos ayında kuruyup yeniden yaprak vermesi, pancar ekiminin seyrek olarak yapılması, söküm dönemindeki olumsuz hava koşulları, pancar yapraklarının söküm öncesinde otlatılması ve söküme yakın bilinçsizce su verilmesidir. Ekonomik değeri yüksek olan bitkilerin ekilmesinin yanı sıra hayvancılığın geliştirilmesi çalışmaları da işgal yıllarına rastlar. Hayvan soylarının iyileştirilmesi ve mandıraların kuruluşu yine aynı dönemde gerçekleşmiştir. I. Dünya Savaşı'nın ardından Rus işgalinin kalkmasıyla pazarla bağlantısı kesilen yörenin ekonomik yaşamı 1950'lere dek süren durgunluğa girdi. 1950 yılından sonra Aras Irmağının sulamada kullanılmasıyla ürünlerde büyük çeşitlilik sağlandı.


Yıllık yağış tutarının azlığına, yağış rejiminin düzensizliği ve buharlaşma miktarının fazlalığı da eklenirse ovadaki tarımda sulamanın ne derece önemli bir paya sahip olduğunu görülür. Sulamanın daha kapsamlı yapılabilmesi için Iğdır Ovası, Batı Iğdır Ovası ve Doğu Iğdır Ovası olmak üzere iki bölüme ayrıldı ve böylece sulama projeleri başlatılmış oldu.

İlde tarihin eski devirlerinden beri pamuk tarımı yapılmaktadır. Bunu mümkün kılan temel faktör, bölge ikliminin çevresine göre bir mikroiklim bölgesi yaratmasıdır. Pamuk yetiştirilmesi için gereken sıcaklık 20 °C'dir. Ancak bu sıcaklık, Iğdır Ovası'nın yıllık sıcaklık ortalamasından biraz düşük de olsa yaz aylarındaki yüksek sıcaklık ortalamaları pamuk için elverişli bir ortam yaratmaktadır. Cumhuriyet döneminde ovada pamuk ekim alanları giderek genişleyerek; 1935'te 650 hektarı, 1940'ta 700 hektarı, 1950'de ise 4,500 hektarı bulduktan sonra inişli çıkışlı bir grafik izlemiştir. 1960'ta 1,800 hektar, 1970'te 6,800 hektar, 1980'de 3,410 hektar, 1992'de 3,438 hektar ve 1997'de 970 hektar olarak gerçekleşmiştir. Ancak özellikle 2000'li yıllardan sonra pamuk yetiştirilmesi neredeyse sona ermiştir. Çünkü; az olsa da değişen iklim koşulları ürünün kalitesini düşürmüş ve zaten az olan çiftçi gelirini iyice azaltmıştır. Bu nedenle çiftçiler pamuk yerine şeker pancarı, meyve ve sebze yetiştirmeye başlamıştır. Ayrıca son yıllarda şeker pancarında görülen rekolte kaybından dolayı devlet desteği ile Ziraat Bankası, çiftçilere şeker pancarı yerine ayçiçeği ekmesi için kredi vermeye başlamıştır.


Ovadaki toplam meyve bahçesi arazisinin 1,525 hektarı(%74) kayısı, 332 hektarı(%16.1) elma, 128 hektarı(%6.2) şeftali, 35 hektarı(%1.7) armut, 10 hektarı(%0.5) diğer meyveler ve 31 hektarı(%1.5) bağ tarımı arazilerinden oluşmaktadır. Yörede elma üretimi, sulamalı tarım yapma imkânlarının mevcut olduğu Batı Iğdır Ovası'nda yoğunluk kazanmıştır. Ovada şeftali yetiştirme faaliyetleri giderek artmaktadır. Nitekim, 1978'de 26,000 kadar olan şeftali ağacı sayısı, 1997'de 41,850'ye yükselmiştir. Ovada kayısı, şeftali ve elma dışındaki meyveler daha çok yöre halkının temel ihtiyaçlarını karşılamaya yönelik olduğundan bölge ekonomisinde pek önemli bir yer tutmaz. Ovada birçok sebzenin yetiştirilmesine karşılık dağlık yörede sadece patates tarımı yapılmaktadır. İlde mevcut olan 77,900 hektar dolayındaki tarım arazisinin yaklaşık 3,000 hektarı sebze üretimine ayrılmıştır.

Ovadaki toplam sebze bahçesi arazisinin 850 hektarı karpuz, 800 hektarı domates, 285 hektarı kavun ve 225 hektarı da salatalık arazilerinden oluşmaktadır. Ayrıca ovada üretilen domatesin ve karpuzun önemli bir kısmı Kars, Ardahan, Ağrı, Bitlis, Muş, Van ve Erzurum gibi illere pazarlanmaktadır. Ovada üretilen sebzelerden kavun, karpuz ve domates dışındaki sebzeler daha çok yöre halkının temel ihtiyaçlarını karşılamaya yönelik olduğundan bölge ekonomisinde pek önemli bir yer tutmaz. Bunun dışında, soğan, patlıcan, biber, lahana, turp ve fasulye gibi sebzelerin de üretimi yapılmaktadır.
İldeki tahıl tarımında yıllara göre büyük dalgalanmalar görülür. Bu durumda yağışların düzensiz olması etkilidir. Çünkü tarım arazisinin %28'sinde ancak kuru tarım yapılmaktadır. Tahıl tarımında 1. sırada yer tutan buğdayı; arpa, mısır ve çeltik izler. Tahıl arazilerinin yaklaşık %32'sini kaplayan arpa, verim bakımından buğdaydan biraz düşüktür. Ayrıca arpa, buğdayın yetişemediği yüksekliklerde de yetişebildiğinden bölgenin yüksek dağlık kesimlerinde buğdayın yerine arpa tercih edilmektedir. Bu tercihte dağlık kesimlerde hayvancılığın daha önemli bir yere sahip olması etkilidir. Arpanın dışında tahıl ürünleri olup ilin tahıl arazilerinin sadece %9'luk bir kısmında yetiştirilen mısır ve çeltik, daha çok yöre halkının temel ihtiyaçlarını karşılamaya yönelik olduğundan bölge ekonomisinde pek önemli bir yer tutmaz.

Bölgede 2000 yılı itibariyle 16,500 dolayında çiftçi ailesi bulunmaktadır. Bölge çiftçilerinin ancak yarıya yakını toprak sahibidir. 2005 yılı verilerine göre il halkının %68'i tarım sektöründe, &'sı hizmet sektöründe, %2'si sanayiide ve %4'ü de diğer sektörlerde istihdam edilmektedir.

Iğdır İli Arazi Dağılımı




Iğdır Kayısısı (Şalağı), dünyaca ünlü olan ve sadece Iğdır yöresi ile Kağızman'da yetişen bu kayısı türünün şekli eliptik olup simetrik bir yapıya sahiptir. Çekirdekleri uzun şeritli ve tatlı olduğundan kuruyemiş olarak tüketilebilir. Erkenci bir çeşit olduğundan Haziran ayının son haftasında olgunlaşmaya başlar. Iğdır'ın en yaygın kayısı türü olan Şalak çeşidinin birçok faydası olduğu bilinmektedir.

Hayvancılık




Canlı hayvan ticaretine yönelik olarak çok sayıda koyun yetiştirilir. Bu yüzden koyunculuksığırcılık ikinci plandadır. Koyun sürüleri, yazın yaylalardaki sulak çayırlara çıkarılarak otlatılır. Şekerpancarı üretimi yaygınlaştıktan sonra sığır besiciliği gelişti. Hayvanlardan sağılan sütlerin değerlendirildiği mandıralarda tereyağı ve kaşar peyniri üretilir.

Hayvancılıkta birinci sırayı koyun alır. Onu sırasıyla keçi, sığır-manda ve kümes hayvanları izler. Bölgede bulunan çayırlar, küçükbaş ve büyükbaş hayvanlara yeterli gelmemektedir. Bu yüzden hayvan yemleri, hayvancılıkta önem teşkil eder. Yapılan bir araştırmada koyun ve sığır yetiştiriciliğinin Türkiye ortalamasının üzerinde olduğu tespit edilmiştir.
Bölgede en çok yetiştirilen hayvan olan koyunun yetiştirilmesini güçleştiren en önemli sorun, yılın 4-6 aylık süresi boyunca arazinin karla örtülü kalması sonucu hayvanların ağıl veya komlarda beslenmesi zorunluluğudur. İl çevresinde özellikle "Mor Karaman" cinsi koyun yetiştirilmektedir. Bölgedeki koyun sayısı yıldan yıla değişiklik gösterse de son yıllarda azalma eğilimindedir. Bölgede keçi yetiştiriciliği koyunculukla bir arada yürütülmektedir. Genellikle ortalama bir koyun sürüsünde 5-10 tane keçi bulunur. Bölgenin toplam keçi varlığı 25,000-50,000 arasında sürekli değiştirmektedir. Yayla hayatında çadır yapımında kılından yararlanmak için yaylalarda önemli ölçüde kıl keçisi yetiştirilir. Kıl keçisi yetiştiriciliğini teşvik eden diğer bir faktör de, bu hayvanların süt verimlerinin koyunlara oranlara daha çok olmasıdır. Gerçekten bölgede; bir günde bir koyun ortalama 0.5-1 kg arası süt verirken ,bir keçiden yaklaşık 1.5 kg kadar süt çıkar. Ayrıca keçi, dağlık kesimlerde en ulaşılmaz otlara bile ulaşabilmektedir. Bu yüzden yayla halkında keçinin önemi, ova halkına göre daha fazladır.Manda yetiştiriciliği gitgide azalmaktadır.

Ovada büyükbaş hayvancılıkta küçükbaş hayvancılık kadar büyük bir öneme sahiptir. Bölgede büyük ölçüde mera hayvancılığı yapılmaktadır. Bunun yanında, besi hayvancılığı da giderek önem kazanmıştır. Ayrıca bölgede süt verimi yüksek olduğu için az da olsa manda beslenir. Çünkü manda ineğe göre daha uzun süre ve miktarda süt verir ve et verim ortalaması inekten daha fazladır. İlin toplam manda varlığı 2,000-7,000 arasında değişmektedir. Ayrıca bölgede yük çekmek için beslenmekte olan az sayıda at, eşek ve deve vardır. Ancak 1987'den sonra deve önemini kaybettiği için ilde deve nesli tükenmiştir.

Ovadaki kümes hayvancılığında baş sırayı tavuk alır. Onu hindi, ördek ve kaz gibi çeşitli kümes hayvanları takip eder. Çok eskiden beri sürdürülen bu faaliyet, ilkel metotlarla ve ilkel ırklarla daha çok aile tavukçuluğu şeklinde sürdürülmektedir. 2006 yılında bölgeyi etkisi altına alan kuş gribi salgınına kadar aile başına 5-10 adet tavuk düşüyordu. Kümes hayvanlarının %90'lık bir kısmı tavuklardan oluşuyordu. 2006 yılının başlarında ilde ele geçirilen kümes hayvanlarının %98'inden fazlası imha edilerek bölge halkına hayvanların değeri ödenmiştir.

Iğdır Ovası ve çevresi arıcılık bakımından son derece elverişli şartlara sahip olmasına rağmen arıcılık faaliyetleri yeterince gelişmemiştir. 2000 verilerine göre en çok kovan 7,249 ile Tuzluca ilçesinde bulunmaktadır. Onu 642 kovanla merkez ilçe, 193 kovanla Aralık ilçesi ve 154 kovanla Karakoyunlu izlemektedir. Bölgenin başlıca arı ırkı; "Kafkas Arı Irkı"dır. Kovan başına 20-25 kg bal üretimi düşmektedir.

Sanayi

İlin bir tane Organize Sanayi Bölgesi vardır. Kentte TMO'ya ait silolar ve SEK'e bağlı Kars Sek Mama İşletmesi'nin bir süt toplama merkezi bulunmaktadır. Başlıca sanayi kuruluşları, dokuma sanayi kolunda çalışan küçük ölçekli işyerleridir.


İlde sanayi tesisleri, genel olarak tarımsal üretimden sağlanan hammadde kaynaklarına dayanılarak kurulmuştur. Un, bisküvi, çikolata, tuz ve yem fabrikası ile tuğla fabrikası bulunmaktadır. Genelde bu tesisler, küçük sanayi iş yerlerinden oluşan ve çalıştırdığı işgücü sayısı 5-10 civarında olan ve hammaddenin bol olduğu aylara göre faaliyetlerini devam ettiren tesislerdir. Üretim, çoğunlukla mevsimlik işçilerle sağlanır. İldeki Bisküvi ve Çikolata Fabrikaları'nda çalışan kişi sayısı 155'tir. İlde 150 kişiden daha az personel istihdam eden küçük ve orta ölçekli işletmelerin sektörlere göre dağılımı incelendiğinde; çalışan sayısı bakımından en yoğun sektörlerin inşaat malzemeleri ve gıda sanayi olduğu görülmektedir.

Iğdır Küçük Sanayi Sitesi'nde 317 adet iş yeri mevcut olup, faal olan bu iş yerlerinde halen 550 civarı kişi çalışmaktadır.

İlde anayasanın 1163 sayılı kanununa göre kurulmuş kooperatif sayısı 33 adet olup, bunun 3 adedi "Esnaf ve Sanatkarlar Kredi ve Kefalet Kooperatifi", 7'si yapı, 1'i tüketim ve 22 adedi de motorlu taşıtlar kooperatifleridir. İlde Esnaf ve Sanatkarlar Odaları Birliği'ne bağlı toplam 7 adet meslek odası bulunmaktadır.


Merkez ilçeye bağlı Çalpala Köyü yakınlarında Kiti Hidroelektrik Santrali bulunmaktadır. Bu santral, 1961 yılında kurulup 1966 yılında faaliyete geçmiştir. 2 tane tribünü bulunmaktadır. Yıllık ortalama enerji kapasitesi 6 GWh 'dır.

İlde 2009 yılında faaliyete geçen meyve püresi ve salça üretimi yapan bir fabrika mevcuttur. Kurulan ikinci faberika ise, 2010 yılında hizmete giren "Araslar Konsantre Meyve Suyu Fabrikası"dır. Bu fabrikada elma, kayısı, şeftali, vişne, kiraz ve havuç gibi ürünler işlenmektedir. Ayrıca, ilde ilk salça ve meyve konsantre fabrikası "UNIT Salça ve Meyve Konsantre Fabrikası" adı altında Eylül 2010'da açılmıştır.

Madencilik

Iğdır ili yeraltı kaynakları bakımından zengin değildir. Tuzluca ilçesinde bulunan kaya tuzuAralık ilçesi ile Suveren Köyü arasında Ponza Taşı (Suyun yüzeyinde durabilen ve hamamlarda sırt keselemek için kullanılan delikli ve süngerimsi taş) madenine rastlanır. Tuzluca ilçesinde bulunan tuz yataklarının rezervi yaklaşık 800 milyon ton olup, %98 oranında NaCl içermektedir. Tuzluca Tuz Fabrikası, aylık 100-120 ton arasında tuz üretim yapabilecek kapasitededir.

Ayrıca Nahçıvan'a olan sınır kapısının Iğdır ekonomisine olan katkısı büyüktür fakat buradaki sınır kapısında ticaret çeşitliliği, tam sınır kapısının şehrin gelişimini büyük oranda hızlandırdığı dönemlerde sınırlandırılmıştır. Bu sınırlamada yöre halkının Nahçivan'dan devamlı olarak kaçak mazot getirmesi etkilidir.

Ticaret

Tarım ve hayvancılık, 1992 yılına kadar bölgenin en önemli iktisadî faaliyet kolları durumunda olmuştur. Ancak, bu tarihten sonra gerek PKK'nın eylemlerinin yoğunluk kazanması, gerekse Dilucu gümrük kapısının açılmasıyla birlikte tarım ve hayvancılık, hızla önemini kaybederken, ticaret, cazibesi artan bir sektör haline gelmiştir.

Bölgede, tarım ve hayvancılığı ikinci plana iten en önemli sebepler olarak; bölge hayvancılığında çok önemli bir yere sahip bulunan ve çayır-mera arazileri olarak kullanılan Büyük ve Küçük Ağrı Dağları ile diğer yüksek kesimlerin PKK'nın üssü kurmasından dolayı yasak bölge ilan edilerek yaylaya çıkışların durdurulması, silahlı çatışmalar nedeniyle köyden şehre büyük göç olaylarının yaşanması, et ithaline izin verilerek yerli üreticinin yeterince desteklenmemesi ve Dilucu gümrük kapısının açılmasıyla birlikte dış ticaretin ağırlık kazanması gibi nedenler gösterilebilir. Nahçıvan Özerk Cumhuriyeti ile olan coğrafi ve siyasi konumu da dikkate alınarak 20.05.1992 tarih ve 92/3065 Sayılı Bakanlar Kurulu Kararıyla Dilucu Sınır Kapısı'ndan sınır ticaretine izin verilmiştir. 2008 yılında Dilucu Sınır Kapısı'ndan gerçekleştirilen ihracat tutarı 52,436,442 Dolar, ithalat tutarı ise 4,209,171 Dolar olarak gerçekleşmiştir. Iğdır'ın Aralık ilçesi sınırları içerisinde bulunan Boralan Sınır Kapısı yeterince kullanılamamaktadır. Ermenistan'la olan ve KLarakoyunlu ilçesinde bulunan Alican Sınır Kapısı ise 1993 yılındaki Karabağ Savaşı ve akabindeki Hocalı Katliamı'ndan ötürü süresiz olarak kapatılmıştır.

Ticaret hayatını olumsuz yönde etkileyen en önemli nedenler arasında, bölgenin sınırda yer alması, önemli tüketim merkezlerine uzak olması, işlek karayolları üzerinde bulunmaması, şehirleşme olgusunun zayıf olması ve sanayinin gelişmemiş olması yer almaktadır.

Coğrafya

İklim ve bitki örtüsü





Iğdır'ın iklimi Doğu Anadolu tipi Karasal İklimi'dir. Iğdır ilinin ovalık kesimleri, Doğu Anadolu Bölgesi'nin öteki kesimlerinde görülen şiddetli kara ikliminden fazlaca etkilenmez. Bunun en önemli nedeni çevresinde bulunan Ağrı Dağı gibi yüksek alanlara göre alçakta olmasıdır. Kuytu konumuyla lokalklima oluşturan Iğdır Ovası'nda yer alan Iğdır kentinde yıllık ortalama sıcaklık 11,6 °C'dir. Oysa yalnızca 170 km uzaklıktaki Kars'ta bu ortalama 4,2 °C'dir. Ovada kışlar, Erzurum-Kars yaylasına göre daha yumuşak, yazlar ise daha uzun ve sıcak geçer. Kentte kışın -30 °C'ye kadar düşen ve yazın da 41 °C'yi aşan hava sıcaklıklarına rastlanır. Kuytuluğu yüzünden ülkemizin en az yağış alan yörelerimizden biridir. Özellikle yarı kurak iklime sahip olması bitki örtüsü Doğu Anadolu'nun tipik bitkisel örtüsü olan bozkır olmasına yol açmıştır. Orman açısından ülkemizin en yoksul bölgelerinden biridir.




Orman örtüsü bakımından fakir olmasının nedeni, topraklarının Azonal (Taşınmış) Toprak grubuna girmesidir. Kireç oranı nispeten yüksek olan bu topraklarda alkalik oranı fazladır. Bu yüzden ovada genellikle tuzcul bitkiler görülür.

Bölgede, donlu günler sayısı, Kasım ve Mart aylarında 14 günü aşarken Aralık, Ocak ve Şubat aylarında 24 günün üzerine çıkmaktadır. Bu yüzden don olaylarına kış mevsiminde sıkça rastlandığı görülür. Nisan ve Ekim aylarında ise don olaylarına daha seyrek rastlanır.
Iğdır Rasat İstasyonu'nun 23 yıllık verilerine göre, bölgede yıllık ortalama basınç, 916 minibardır. Bölgede en fazla batı kaynaklı rüzgarlar esmektedir. Bunları, kuzeyden esenler takip etmektedir. Nisan ayından itibaren bölgeyi etkisi altına alan ve yaz mevsimi boyunca sık esmeleri ile dikkat çeken kuzey, doğu, batı ve güney yönlü yağışsız sıcak hava dalgaları mutlak yaz kuraklığına neden olmaktadır.

Iğdır Rasat İstasyonu'nun 16 yıllık ölçüm sonuçlarına göre, bölgede havanın yıllık ortalama bağıl nem değeri %63'ü bulmaktadır. Bağıl nem oranı, yıl içinde en yüksek değerini Aralık ayında (%73), en düşük değerini de Temmuz ayında (%53) ulaşmaktadır. Yıllık toplam 98.8 açık güne sahip bulunan Iğdır'da, bu gibi günlerin yıl içinde en çok görüldüğü ay Ağustos (16.3 gün), en az görüldüğü ay ise Nisan'dır (4 gün). Bölgede açık günler en fazla Haziran ile Ekim arasındaki aylarda görülür. Buna karşılık yılda 65.8 günü bulan kapalı havalar, 10 günün üzerindeki ortalamasıyla en çok Aralık, Ocak ve Şubat aylarında görülmektedir.

Iğdır Ovası, tarih öncesi çağlardan bu yana önemli bir yerleşim merkezi olduğundan, kültürel faaliyetler doğal vejetasyonu önemli ölçüde değiştirmiş ve ovanın geniş bir bölümü tarım alanı haline getirmiştir. Ovanın sulanabilen kısımlarında, genellikle endüstri bitkileri yetiştiriciliği ile meyvecilik faaliyetleri ön plandadır.

Nüfus yapısı

Kâzım Karabekir anılarında, 18 Mayıs 1920'de Iğdır'a ayak bastığında merkezde 400 civarı ev bulunduğunu belirtir. Cumhuriyet Dönemi'nin ilk nüfus sayımı yapılan 1927 yılında 3,716 olan merkez ilçe nüfusu, 1940'ta 9,465'i bulmuş ancak II. Dünya Savaşı'nın olumsuz etkileri nedeniyle 1950'de 7,826'ya düşmüştür. 1956 yılından itibaren Devlet Su İşleri Genel Müdürlüğü'nün başlattığı sulama projeleri sonucu artan tarımsal etkinlikler şehir merkezinde nüfusun artmasına yol açmıştır. Bu yüzden ilk kez 1960'ta 10,000'i aşan şehir merkezinin nüfusu, 1970'te 21,420'ye, 1975'te 29,542'ye yükselmiştir. Ancak 12 Eylül 1980 öncesinde yaşanan olaylardan dolayı 1980'de yeniden 24,352'ye düşen nüfus, bu dönemden sonra hızla artmaya başlamış ve 1985'te 29,460'a, 1990'da 35,858'e, 1997'de 45,941'e ve 2000'de 59,900'e, 2007 senesinde de 75,927'e yükselmiştir. Şehrin genel nüfusu ise 2000 sayımlarına göre 168,634'tür. Türkiye İstatistik Kurumu'na göre 2007 nüfusu 181,866'dır. İl merkezi son yıllarda Tuzluca ilçesinden küçük bir göç almıştır. İldeki nüfus artış hızı ise %42.2'dir. Nüfusun yaklaşık %25'i tarım, %23'ü hayvancılık, % 33'ü ticaret ve sanayi ve %19'u da diğer sektörlerde çalışmaktadır.

Şehrin en büyük nüfus yapısını Azeriler, Türkler ve KürtlerAzeri Lehçesi ve Kürtçe kullanılmaktadır.

Iğdır´da nüfusun %50,93 ü erkek, %49,17 si kadındır ve nüfusun %41'i 0-14 yaş grubuna, %54'ü 15-64 yaş grubuna, kalan %5'i de 65 yaş üstü gruba girer.

İlin kentleşme oranı artış eğilimi göstersede bu oran Türkiye geneli kentleşme oranından düşüktür. 19902000 sayımlarında kırsal alanlarda %51,72'ye gerilerken kentsel alanlarda yaşayanların oranı ise %48,28'e çıkmıştır. Bu oran %65 olan Türkiye ortalamasının altında kalmıştır. Kilometrekareye düşen insan sayısı kent merkezinde 72 iken, il genelinde 47'dir. İlde bulunan 157 köyden 109'unun nüfusu 500'ün altında olup köylerin çoğu oldukça düşük nüfusa sahiptir. sayımlarına göre il nüfusunun %61'i kırsal, %39'u kentsel alanda yaşamaktaydı.

Kültür/Sanat

Iğdır il genelinde merkez ilçe, Aralık, Tuzluca, Karakoyunlu ilçesi ve Melekli beldesinde toplam 5 adet Halk Kütüphanesi mevcut olup, bu kütüphanelerde toplam 20.165 adet kitap ve süreli yayın bulunmaktadır. Ancak, çocuk kütüphanesi, gezici kütüphane, müze, konservatuvar, opera, bale, orkestra, sanat galerisi, fuar, panayır, tiyatro ve sinema gibi kültürel birim ve etkinlikler bulunmamaktadır.

Kültürel ve doğal zenginlikler

• Meteor (Göktaşı) Çukuru :

İl merkezinden yaklaşık 42 km uzaklıkta Karakoyunlu'ya bağlı Korhan Yaylası sınırları içerisinde yer alan bu çukur 1892'de bir göktaşının düşmesiyle meydana gelmiş büyük bir çukurdur. Dünyada büyüklük ve derinlik açısından Arizona'da bulunan Barringer Krateri'nden sonra 2. sırada gelir. Genişliği 35 metre, derinliği ise yaklaşık 60 metredir. Çukurun etrafında bir çok işlenmiş taşa da rastlamak mümkündür. Zengin doğa manzarasıyla ve dünyanın hiçbir yerinde rastlanılamayacak çiçek florasıyla bir renk cümbüşü olan bu yer aynı anda üç devleti görme imkânı sağlayan bir kavşakta bulunmaktadır.

• Karakale Harabesi :

Iğdır Ovası'nın batısında, Ermenistan sınırında, savunmaya elverişli olarak UrartularOrta Çağ'a ait bir yerleşim özelliği taşımaktadır. Çalpala Köyü'nün 2 km. batısındadır. zamanında inşa edilmiştir. Bölgenin en eski yerleşim kalesi olup

• Selçuklu (Harmandöven) Kervansarayı :

Iğdır İl Merkezi'ni Asma Köyü'ne bağlayan yolun 25. kilometresinde bulunan kervansaray 12. yüzyıl Selçuklu taş işlemeciliğinin en güzel eserlerinden biridir. 1986 yılında koruma altına alınmıştır. Ancak hala harabe halindedir.

• Kültepe Mezarlığı :

Melekli Beldesi yakınlarındadır. 1913 yılında yapılan kazılarda Urartular'a ait bir mezarlık keşfedilmiştir. Ayrıca süs eşyaları, silahlar ve mühürler de bulunmuştur.

• Köroğlu Kalesi:

Tuzluca ilçesinin Gaziler köyünün 10 km güneyinde sert kayalık üzerine kurulmuş olan bir kaledir. Köroğlu, bu kaleyi gözetleme kulesi olarak kullanırdı. Aras Nehri'nin geçtiği boğazı korumak amacıyla yapılmıştır.

• Ahura Harabeleri:

Aralık ilçe merkezine 18 km uzaklıktaki Ahura, Büyük Ağrı Dağı'nın kuzey yamaçları üzerindeki Yakup Vadisi'nde bulunmaktadır. 1,750 metrede bulunan harabe, M.Ö. 2. yüzyılda Artaksiyalı Krallığı zamanında kurulmuş bir yerleşim yeridir. Yerleşme 1930 yılındaki Ağrı Dağı Ayaklanması'na kadar bu adla anılmış, 1965 yılında Yenidoğan olarak ismi değiştirilmiştir.

• Kümbet :

Iğdır'ın Çakırtaş köyünde bulunmakta olan bu eser Selçuklular tarafından yapılmıştır. Ancak anılan kümbetin bakımsızlıktan bazı yerleri önemli ölçüde tahrip olmuştur.

• Tuzluca Tuz Mağaraları :

Tuz mağaraları Tuzluca ilçesinde bulunmaktadır. 55 dönümlük bir araziyi kaplamaktadır. Türkiye'nin 100 yıllık tuz ihtiyacını karşılayacak kapasitededir. Tünellerde bulunan havanın bir çok solunum yolu hastalığına iyi geldiği bilinmektedir. Günlük 60 ton tuz üretilmektedir. Ancak tam kapasite çalışırsa 200 ton tuz da üretebilir.

• Iğdır Korganı (Kalesi) :

Kale Ağrı Dağı'nın savunmaya elverişli sarp kayalarında kervan ticaretini kontrol altında tutmak için Oğuz Türkleri tarafından 11. yüzyılda Iğdır il merkezine 36 km uzaklıkta kurulmuştur. Yapılan restorasyona rağmen yer yer bir kale harabesini anımsatmaktadır.

• Koç Başlı Mezarlar :

Hemen hemen Iğdır Ovası'ndaki bütün eski mezarlıklarda bulunan koç başlı mezarlar, Iğdır'da kalıcı bir medeniyet izi bırakan Karakoyunlular döneminden kalmadır. Bu mezar taşları Karakoyunlulara göre yiğit ve kahraman olan kişiler ile genç yaşta ölen gençlerin mezarlarına dikilirdi. Bu gelenek Karakoyunlular'a Orta Asya Türk Kültürü'nden gelmiştir. Çünkü Karakoyunlular konar-göçer bir topluluktu ve Karakoyunluların iktisadi yapısı sadece hayvancılığa dayanıyordu.
Ayrıca Iğdır'da Karakoyunlular ile ilgili 2 isim yerleşim birimlerine verilmiştir. Bunlardan biri Karakoyunlu ilçesi, diğeri ise merkez ilçeye bağlı Kuzugüden Köyü'dür. Iğdır'da bulunan Koç başlı mezar taşları Erzurum Kültür ve Tabiat Varlıkları Koruma Kurulu'nca 1991 senesinde koruma altına alınmıştır.
En çok başlı mezar heykeli bulunduran köyler; Aşağıerhacı, Bayraktutan, Çakırtaş, Küllük, Yaycı köyleridir.

• Ermeniler Tarafından Katledilen Şehit Türkler Anıt ve Müzesi :

Iğdır´ı sembolize eden Leylek heykeli Bu anıt 1915-1920 tarihleri arasında bölgede yaşayan Ermeni saldırıları sembolize etmektedir ve ilgili belgeler bulundurulmaktadır. Her ay 4.000 civarında ziyaretçi müzeyi gezmektedir.350 m² kapalı Müze 2 havuz ve 36 m yüksekliğinde 5 adet kılıçtan oluşmaktadır. Etrafı yeşil alan ve park olarak inşa edilmektedir. Toplam 14.000 m² alanı kapsamaktadır. Yerden yüksekliği 43,5 metredir. Dolayısıyla Türkiye'nin en yüksek anıtıdır. Yapımına 1 Ağustos 1997 tarihinde başlanmış ve 5 Ekim 1999 tarihinde hizmete girmiştir. Anıt inşaatında Türkiye'nin farklı illerinden getirilen mermerler kullanılmıştır. Ancak taşların eskimesi üzerine restorasyona tabi tutularak 2005 yılında yeniden ziyaretçilere ücretsiz olarak açılmıştır. Müzede Ermenilerin toplu öldürmesini ispatlayan ve Sözde Ermeni Soykırımı'nı reddeden belgeler ve eşyalar vardır. Müze girişinin sağ tarafındaki odada katliamlara ait fotoğraflar, sol tarafındaki odada ise soykırım araştırmaları için bir kütüphane bulunmaktadır. Müzede 570 adet kitap, 260 adet resim (cinayet resimleri), 1973-1985 yılları arasında Ermeni terör örgütü ASALA tarafından öldürülen diplomatların fotoğrafları korunmaktadır. Müzenin giriş kapısı Selçuklu geleneklerine göre yapılmıştır. Anıt, üçgen arazinin odak noktasında yükselmektedir. Suni bir tepenin ortasında konuşlandırılan 5 kılıcın da eğri uçları yukarıda birleşerek kubbe şeklini almaktadır. Bu haliyle Selçuklu türbelerini andırmaktadır.

• Leylek Heykeli :

Iğdır şehir merkezinin girişinde bulunan devasa iki leyleğin bulunduğu heykel; leyleklerin Iğdır'ın sembollerinden biri olduğunu açıkça ortaya koymaktadır.

Turizm



Bölgede kendine has özellikleri olan Iğdır, Doğu Anadolu'nun Çukurova´sı olarak anılmaktadır. Tarihi, kültürü, folkloru, doğa güzellikleri ve özel iklim özelliği ile dört mevsimi bir günde yaşatan ve üç ülke ile sınır olan yakın zamanda bölgenin turizm merkezi olan ilin ayrı bir güzelliği de, ovasındaki meyve bahçeleri, pamuk tarlaları yamaçlarındaki kır çiçekleri, yaylalar, doğal su kaynakları ve ile hayat veren Aras Nehri ile Ağrı Dağı kentin turizm potansiyelini ortaya koyar. Ayrıca Ağrı Dağı, Iğdır'ın her noktasından görülebilmektedir.

Kentte dini günler olan Nevruz Bayramı ve Muharrem ayı ile 14 Kasım´da ilin düşman işgalinden kurtuluşunda çeşitli etkinlikler düzenlenir. Ayrıca Iğdır´da başta Kayısı Festivali, Korhan Yaylası Festivali ve Geleneksel Ağrı Dağı Festivali olmak üzere bir çok festival düzenlenmektedir.

Gelenek ve Görenekler

• Evlenme: Evlenmede bazı devreler vardır. Bu devreler; kız beğenme, elçi gitme, söz kesme ve belge takma, nişan ve düğündür.
• Kız Beğenme: Evlenme çağına gelen gençler ailenin iznini aldıktan sonra düğün vb. gibi yerlerde kız beğenirler.
• Elçi Gitme: Erkek tarafı kız ailesince de beğenilirse kız tarafına hatırı sayılır kişilerle elçi gönderilir. Kız evine giden elçiler Allah'ın emrini alarak kızın rızası alınıp kız babasından istenir.
• Söz Kesme ve Belge Takma: Kız tarafından söz alınınca erkek tarafı birkaç gün sonra söz kesmek için kız evine gider. Erkek tarafı bu gidişinde şeker, kolonya götürerek oradakilere ikram eder. Kız tarafına verilecek başlık ve altın gibi diğer şeyler kesin karara bağlanır. Daha sonra hayır dualarla kızın parmağına belge yüzüğü takılır.
• Nişan: Kararlaştırılan günde nişan töreni yapılır. Nişan törenini bazı aileler çalgısız yemekli yaparlar. Bazı aileler ise çalgılı yaparlar. Düğünün bir safhasında kıza yüzük takılır. Erkek ailesi tarafından altın ve bilezikleri takılırken kız ve oğlanın yakın akrabaları ve komşuları da hediyelerini verirler.
• Düğün: Nişandan sonra düğün günü her iki aile tarafından kararlaştırılır. Düğünden bir-iki gün önce düğün hazırlıklarına başlanır. Her iki aile alışveriş için pazara çıkar ve alınan eşyalar genellikle gelin ve gelin akrabalarına alınır. Bunun yanında söz kesme esnasında taahhüt edilen eşyalar alınır. Düğün töreninin yapıldığı günün ertesi gelinin duvağına gidilir. Burada da kızın ve erkeğin akrabaları çeşitli hediyeler verirler.
• Koç Katımı: Bu yörenin en eski geleneklerinden biridir. Bu adet koyun sürüleri olanlar arasında yapılır. Ekim ayının son haftasında yapılan bu törende koçlar renk renk boyanır, çeşitli meyve (elma vs.) ve şekerlemelerle süslenir. Koç katımı günü bayram havasında yaşanır. Koçlar sürünün içerisine bırakılır.
• Kirvelik: Kirvelik, Oğuz Türkleri'nden kalmış bir gelenektir. Ayrıca, Müslümanlar için de çocukları sünnet ettirmek İslam dininin gereklerindendir. Kirveleri çocuk sahipleri seçerler. Eskiden olduğu gibi bugün de kirveliğe çok büyük önem verilir. Şöyle ki kirve, kirve kızını alamaz. Bazı aileler sünnet yaparken aynen düğünde olduğu gibi çalgılı ve eğlenceli yaparlar. Bazı aileler ise yemekli yaparlar. Çocuklara sünnet olduktan sonra davetliler ve yakınları tarafından para ve çeşitli hediyeler verilir. Ayrıca, iki gün sonra da külden çıkarma yapılır.
• Bayram Görmeleri: Bayram günleri akrabalar dostlar birbirlerini ziyaret ederler. Yörede Nevruz Bayramı'na da ayrıca büyük önem verilir. Bu bayramda da dost, akraba ve hasta ziyaretine gidilir, hal ve hatır sorulur.

Muharrem Ayı Etkinlikleri

İl halkının Azeri kökenli olanları için Azerbaycanlılar gibi Şiiliğin Caferi koluna mensuptur. Bu yüzden Kerbela Olayı özellikle Şiilerde büyük yasa yol açmıştır. Iğdır ve çevresinde Muharremaşure, 9. gününe de taşura denir. Yas, ilk 10 günde belirgin bir biçimde tutulur. Muharrem'in birinci günü, Kerbela Yası'nın birinci günüdür. Camilerde ve evlerde mersiyeler okunur. Mersiyeye gelmek sevap sayılır.
ayının ilk gününden başlayan 60 günlük yas tutma döneminde; azeri kökenli vatandaşlarda eğlenmek, kız alıp vermek, düğün yapmak ve buna benzer hayır işlerinin yapılmamasına özen gösterilir. Muharrem ayının 10. gününe
9. gün olarak adlandırılan Taşura 'da; yemek ve ihsan verilir, traş olunmaz, banyo yapılmaz, kana kana su içilmez, çamaşır yıkanmaz. Her caminin bir destesi oluşturulur. Bu desteler, köy köy dolaşarak zinciri vücuduna vurarak Şahsey tepinir. 10. gün olan Aşure'de şii imamlarından biri olan Ali oğlu Hüseyin'in öldürülmesi dolayısıyla en büyük yas tutulur. Bu günde genellikle herkes siyah giyinir. Desteler, oldukça coşkulu bir şekilde zincir vurur. 10. günün öğle vaktine kadar bu törenler yapılır. Aşure gününde Iğdır'da her yer kapalıdır. Hatta Caferi Mezhebi´ne bağlı olmayanlar bile bu geleneğe uyup iş yerlerini açmazlar, törenlere katılırlar. Muharrem ayı boyunca camiler dolup taşar. Camilerde Kur'an'dan ayetler okunur ve hocalar halka Kerbela Olayı'nı anlatır.

Nevruz Bayramı Kutlamaları

Nevruz, Iğdır halkında tabiatın uyanış duygusunu canlandırır ve büyük coşku yaratır. Iğdır'da 21 Mart'ta kutlanan Nevruz Bayramı'nda yapılan etkinlikler:

• Evler ve bahçeler yeniden temizlenir, boya-badana yapılır. Halı ve kilimler yıkanır.
• Aile fertleri imkânlar ölçüsünde bayramlıklar alır ve giyinir.
• 21 Mart'tan 3 hafta önce buğday ekilir ve Nevruz günü yeşil halde toplanarak aşurede kullanılır.
• Yeddi-Levin denilen ve en az 7 çeşitten oluşan çerez ve meyve hazırlanır.
• Fakir ve yoksullara yardım edilir.
• Küs olanlar barıştırılır.
• Hasta ziyaretlerine gidilir.
• Baca baca yapılır (Ateş yakılıp üstünden atlanır).
• Kapılara gizlice kulak asılır.
• Yumurtalar kırmızıya boyanır ve tokuşturulur.
• Kapılara şal asılır.
• Çeşitli eğlenceler düzenlenir.
• Kabir ziyaretleri yapılır.
• Nişanlı kıza Nevruz hediyesi götürülür.
• Küfür edilmez, dedikodu yapılmaz ve kavga edilmez.
• Tatlı yapılıp, dağıtılır.
• Korkak olarak bilinen insanların üzerine su dökülür.

Halk Oyunları





Kafkas Oyunları'ndan özellikle Azeri Oyunları, bütün canlılığı ile Iğdır, Kars ve Ardahan başta olmak üzere Türkiye'nin birçok ilinde oynanmaktadır. Iğdır halkı ile Azerilerin halk kültürü bakımından yüksek derecede benzer olması bu iki halkın halk oyunlarının da yüksek derecede benzer olmasını sağlamıştır. Bu oyunlarda; kahramanlık, asalet, yardım severlik, vatan sevgisi, aşk, tabiat sevgisi gibi konular işlenmiştir. Bu oyunların tamamı veya en az biri ikisi her Iğdır'lı tarafından oynanabilinmektedir. Bu sayede kuşaktan kuşağa aktarılabilmektedir. Bu oyunlar genellikle; düğünlerde, sünnetlerde veya sevinçli günlerde oynanır.

Iğdır Yöresi Halk Oyunları'nda Çalınan Müzik Aletleri:

• Garmon, Davul, Goşa Nağara, Tar, Kemençe,
• Balaban, Tulum, Tütek, Klarnet, Zurna

El Sanatları

Iğdır ve yöresinde el sanatlarında büyük bir canlılık göze çarpmaktadır. Köylerde özel kök boyanın kullanıldığı yün veya pamuktan birbirinden güzel halı, kilim, halça (bir tür kilim) örülmektedir. Bunların üzerinde genellikle Karabağ ve Kafkas motifleri görülmektedir. Bölgede bilhassa kış aylarının vazgeçilmez giyeceklerinden olan yün çoraplar da önemli bir yere sahiptir. Bunların üzerinde birbirinden farklı hayvan ve bitki motifleri görülmektedir.

Yöresel Yemekleri

Yöreye ait pek çok lezzetli yemekler bulunur. Bunlardan bazıları şunlardır:

• Taş Köfte, Yoğurt Çorbası (Şorbası), Bozbaş, Tavuk Çorbası, Kavurma, Gaygana
• Ayranaşı, Sabahaşı, Helise, Tandır Şiş, Ekşili, Yağ Çorbası (Şorbası), Cılvır
• Omacaşı, Sütlü Pilav, Tapan, Fetir, Omaç Helvası, Kaysafa, Lepeli Etli Pilav, Erişte
• Kuymak, Hasıda, Kete, Kelecoş, Patlıcan Reçeli, Nabat ve Kavut.

paylaşım için teşekkürler