MÜNAFIK sıf. ve a. (ar. münâfaka'dan münafık).
1. insanların arasını bozan, aralarına nifak sokan kimse için kullanılır.
2. Hz. Muhammet zamanında müs- luman olmadığı halde kendini müslümanmış gibi gösteren kimseler için kullanılırdı.
—ANSİKL isi. Münafık deyimi Kuran’da genellikle Hz. Muhammet'e ve İslam dinine inanır görünmekle birlikte aslında bu inançtan uzak olan, ayrıca müslü- manlara karşı gizlice eylemler tasarlayan ya da bu tür eylemleri el altından destekleyen ikiyüzlüler için kullanılır. Ancak, hadislerde münafık deyiminin kapsamı daha geniş tutulur ve bunların tutum ve davranışları hakkında örnekler verilir. Ünlü bir hadiste, şu üç davranışın münafıkların özelliği olduğu belirtilir: sık sık yalan söylemek, sözünden dönmek, emanete hıyanet etmek. Başka bir hadiste bunlara bir de "anlaşmayı nedensiz bozmak" eklenir. Kuran’ın birçok ayetinde münafıklar Allah düşmanı olarak tanıtılır ve ahrette çok ağır bir azap göre; çekleri, "ateşin en alt tabakasında bulunacakları” (IV, 145) belirtilir.
Kaynak: Büyük Larousse