JANT a. (fr. jante).
1. Bir taşıt tekerleğinin, bir volanın, bir makaranın çevresindeki çembersel bölüm. (Bk. ansikl. böl.)
2. Motorlu bir taşıtın lastiksiz tekerleği.
— Oto. Jant flanşı, eskiden, jant üzerindeki dış lastik yastığını ya da topuğunu tutan, kanca biçiminde kıvrılmış jant bölümü. (Günümüzde jantlar, jantın çıkmasını hemen hemen olanaksızlaştıran özel biçimli bir kenar ve bir taban içerir.) || Jant gücü, sürükleyici tekerleklerde toplanan güç. (Transmisyon sırasında ortaya çıkan sürtünme kayıpları yüzünden, bu güç motor gücünden daha zayıftır.) || Jant verimi, jant gücüyle motor gücü arasındaki oran.
—ANSİKL. Otomobillerde kullanılan modern jantlar, tekerlek göbeğine bağlanmış ve lastiğin janttan çıkmasını önlemek için kenarları kıvrılmış çelik bir çemberden oluşur. Lastiğin sökülebilmesi için jantın ortası oyuktur. Çukur tabanlı jant, motosikletlerde de kullanılır. Bu janta, tekerlek tellerinin geçmesi için delikler açılmıştır ve kauçuk bir bant ya da bez bir fitil iç lastiğin, tekerlek tellerinin başlarına değmesini önler. Hafif alaşımdan dökülmüş jantlar, özel ve spor arabalarda olduğu gibi her silindir hacmindeki motosikletlerde de kullanılır. Bisikletlerde bugün en çok kullanılan jant türü, her bisiklet modelinde rastlanan krom kaplı, çelik janttır. Gezi, lüks ve yarış bisikletleri hafif alaşımdan (duralümin) jantlarla donatılır.
Kaynak: Büyük Larousse