MEBNİ sıf. (ar. bina dan mebni). Esk.
1. Bina olunmuş, yapılmış, kurulmuş.
2. Mebni aleyh, üzerine kurulmuş olan. || Mebni ale-l-hikâye, bir hikâyeden çıkartılan ya da bir hikâyeye dayanarak söylenilen söz.
—Esk. dilbilg. Arapçada son harfi hiçbir zaman değişmeyen sabit harekeli kelime,
—isi. huk. Mebniyen kıymet, binaların bulundukları yerdeki kıymeti.
♦ ilg. Bir şeye mebni, -den dolayı, -den ötürü.
Kaynak: Büyük Larousse