MAHRUM sıf. (ar. mahrum).
1. Bir şeyden, bir şey yapmaktan mahrum, onun yokluğunu çeken, ondan yoksun kalan kimse; bir şeyin eksik olduğu yer için kullanılır; yoksun: Sevgiden mahrum bir çocuk. Her haktan mahrum yaşamak. Oralarda radyo dinlemekten bile mahrumduk. Onu görme zevkinden mahrumum. Elektrikten mahrum bir köy.
2. Mahrum etmek, yoksun bırakmak.
3. Bir şeyden, bir kimseden mahrum olmak, ondan yoksun kalmak.
Kaynak: Büyük Larousse