MUSALLA a. (ar. musalla).
1. Namaz kılmaya ayrılmış açık yer; namazgâh. (Bk. ansikl. böl.)
2. Camilerde cenazenin konulup önünde namaz kılındığı yer.
3. Musalla taşı, namazı kılınırken üstüne tabutun konulduğu yüksekçe masa biçiminde taş. (Kıble doğrultusuna dik biçimde konumlandırılır.)
—AnsIkl.
Halk dilinde, daha çok, cenaze namazının kılındığı yer olarak bilinen musalla, islamın ilk dönemlerinde namaz kılınan yer, mescit anlamtndaydı. Kimi kaynaklarda suçluların idam edildiği yer olarak da belirtilir. Musallaların kökeni Arabistan’a bağlanır, ilk musalla Medine’nin G. B.'sında Beni Selime denilen yerdeydi. Birçok yönetim merkezinde de musallalar vardı (Rabat musallası). Bunlar çoğu kez kent dışında yer alan, taşınabilir bir mihrabı ve minberi bulunan, duvarlarla çevrili mekânlardır (Mansure musallası). Tunus'ta Hafsi devletinin kurucusu Ebu Zekeriya kuleli, mazgallı bir musalla yaptırmıştı (XIII. yy. ilk yarısı). İran mimarlığında ise musallalar yüksek girişli bir eyvan ve uçta duvar içindeki mihrabıyla gösterişli bir görünüm kazandı (Buhara, Herat, Isfahan musallaları). Türkler'de bu mekânlar namazgâh olarak adlandırıldı.
Kaynak: Büyük Larousse