“Şimdi”
Bu hiddet benim! Kimse sahiplenmesin!
Bütün suçlar ‘yine’ benim!
Kimse, nezaketini araya verip, suçtan pay çıkarmasın kendine!
Nesnelerinin, kelimelerinin, zamanının, sevginin ziyanlığına yanma!
Hasarı tespit et yeter!
Bedelini, ruhumu ekleyip ödeyeceğim!
Giderken, ‘üstüm kalsın’ diyebileceğim!
Meğer sen, nasıl da yetermişsin kendine! Bilemedim…
Sağ ol, seni sevmeme izin verdiğin için ve beni sevdiğin için…
Üstüm kalsın!
Sen yüreğin boşalınca anlayacaksın ki?
Yalnızlığa hüküm giymiş ,sevmeden payını almamış,
IssIz ada(M)Sın!..
