Mavilere uzaktan bakanlardan olmadýk biz.. Mavinin içindeydik, mavinin
her tonuysa bizim içimizdeydi. Aþk bir sarmaþýktý, sarmýþtý heryanýmýzý.
Yürekliydik, cesurduk, aþk için ölünecekse onu da yapardýk kuþkusuz. Bizi
yolumuzdan döndürecek herhangi bir güçte yoktu üstelik.
Yürüdük ve yorulmadýk...
Aþkýmýzý herþeyden üstün kýlmayý bildik biz...
Ne hayallerimizi býraktýk ne de gerçeklerden uzaklaþtýk.
Bazen yere sapasaðlam basarak, bazen bulutlarýn üzerine çýkarak
yaþadýk aþký. Kimseye aldýrmadýk, tek söz söylemedik.
Madem bu sevda bizimdi, madem aþk herþeyimizdi;
öyleyse korumak en önemli görevimizdi.
Koruduk ve býkmadýk...
Korkaklarýn ve iki yüzlülerin dünyasýnda bir sevdayý
ayakta tutmak kolay deðildi elbette...
Yüreklerimiz kocamandý, içine kocaman dünyalarý alýrdý.
En zor anýmýzda yüreklerimize sýðýndýk. Birbirimizin içine aktýk.
El eleydik her zaman. Yan yanaydýk, can canaydýk.
Sýcacýktýk ve soðumadýk...
Birbirimizi olduðumuz gibi kabul edebilmiþtik...
Farklýlýklarýn, insanlarý zenginleþtirdiðini biliyorduk.
Baþkasýna en aptalca gelebilecek þeyleri yaparken bile çok eðleniyorduk.
Kimin ne dediðini, bize gülüp gülmediklerini önemsemiyorduk.
Birbirimizi bulduðumuz için Tanrýya þükrediyorduk.
Birimiz için ölmemeli, birbirimiz için yaþamalýydýk.
Sevdikçe hayata daha çok baðlandýk.
Sarýldýk ve býrakmadýk...
Geçmeyecek, bitmeyecek, ölmeyecek bir aþk bu...
Zaman geçecek ama bu aþk asla bitmeyecek.
Asýrlýk bir çýnar gibi saðlam kökler salacak topraða.
Fýrtýnalar kopacak, yaðmurlar yaðacak,
karlar kaplayacak her yaný ama yýkýlmayacak.
Biz yaþayacaðýz ve aþkýmýz hep var olacak...
Ey benim mavi sevdam, umudum, aþk yoldaþýmSana söz bu yürek her atýþýnda senin adýný anacak...
