Ama. . . Sen yoktun. . .!

Günler güz yaprakları gibi birer birer dökülürken ayaklarımın dibine , ben her gece karanlığa dikip gözlerimi senin aydınlığını bekledim. . .Sen yoktun. . .! Özlem şarkılarını ezberledim. .Kimini bağıra bağıra , kimini fısıltıyla söyledim. . Karanlığa haykırdım hasretimi. . Sesimi duyacaksın diye bekledim. . .Sen yoktun. . .! Senden gelecek bir tek haberi bekledim. . Saatler asırlar gibi geldi , geçmedi. . . Özlemin kor oldu yaktı gecelerimi. . . Ama. . . Sen yoktun. . .! Denizin maviliğine umut bağladım. . . Kıyılarda tükettim bekleyişlerimi. . .Hep sensiz gemiler geçti limandan. . . Ben gemicilerin hasret türkülerine eşlik ettim. . . Sen yoktun. . .! Gözümden bir tek damla yaş akmadı. . .Onlar sana aitti , sana kalmalıydı. . .Kimselere söyleyemedim acılarımı. . .Bekleyişimin öyküsünü kimselere anlatamadım. . .Nice fırtına koptu yüreğimde , dalgalar dövdü hayallerimi. . .Sığınacak bir liman , yaslanacak bir omuz aradım. . İçimi dökecek bir insan aradım. . . Sen yoktun. . .! Her gece ay paramparça oldu. . .Her gece yıldızlar birer birer düştü sokaklara. . .Yıldızları saçına takıp gelmeni bekledim. . .Ayı avucunda bana getirmeni bekledim ve bir güneş gibi doğup aydınlatmanı bekledim bu kapkara dünyamı. . . Ama. . . Sen yoktun. . .!