Bir yerden başlamak gerektiğinde hep inanmayı dayadım sırtıma.
Yürüdüm.Usanmadan.Hiç kaybetmeyecekmişcesine.
Güvenmekle devam ettirdim yolumu.
Yolun sonunda anladım ki ben bana söylediğin ne varsa inanmışım meğer.
Tüm bahanelerine güzel kılıflar dikmişim.
Sen beni hiç üzemez, hiç yanıltamazmışsın sanmışım.
Pembe bulutlarda gezinirken defalarca düşürmene rağmen gülümseyerek kalkmış
Sende hiç ama hiç hata aramamışım.
Seni üşütmeyeceğim diye kendi ruhumu üşüttüğümü fark etmediğim gibi.
Halbuki insan inandığı şeyler uğruna muhteşem hatalar yapabilir.
Seni sevmek değil hatam.
Hatam beni üzmene fırsat vermekteymiş.
Aslında beni üzmek istemezdin değil mi?
Gülümsüyorum.
Artık inanmak için vakit çok geç..
Toplam Yorum 0
