Mutluluk büyütmez yüreği, şımartır belki ama dert dediğin öyle mi? Göz kenarı gibi, kalp kenarına yerleşmeden çizgiler, hangi ruh büyümeyi becerebilmiş?
O yüzden kalp acımalıdır aslında. Hiç boşuna isyan etme gidenlere, herkes birbirinin hayatında görevli, herkes birbirine başka ders!
Hayat dediğin uzun yolculukta, herkes birbirinin hayatına bir sebeple giriyor. Sen onu sevgilin, eşin, arkadaşın, baban, öğretmenin olarak tanıyorsun. Elbet bir sıfatı olacak herkesin ama asıl görevi seninle paylaştıkları ve o paylaşılanlardan edineceğin güzellikler, dersler…
Sen de başka birinin hayatında öğretensin. Sen de farkında ol veya olma, birilerinin dersisin. Sen de girdin yaşamlara, severek, sevmeyerek, önemseyerek, giderek, kalarak, söz verip tutmayarak, dedikodu ederek, kazık atarak veya ne yaptınsa onunla bir ödevi yerine getirdin.
Sevgilin dediğin ruhun görevi bu, sen kalp acısı çekeceksin, o da o acıyı çektirmeyi öğrenecek. Onun vefasızlıksa öğreneceği, vefayı da başka bir yerde görecek.
O yüzden bırak kızmayı, bağırmayı, ağlamayı, akışına bırak hayatı. Güven her şeyin bir sebebi olduğuna, evrenin muhteşem matematiğinde hata olmayacağına….
Sen sadece bir kum tanesi kadarsın sonsuzlukta, sevgilim dediğin de o kadar; ne kendini büyüt gözünde, ne başkasını yücelt bu kadar!
Sevmekse dozunda, acı çekmek de! Üç gün önce sana yabancı olan biri için, bunca gözyaşı neden? Ölümlü dünyada aşk da güzel, aşk acısı da! Hayat dediğin büyük bir ders, bakmasını bil de yürü yolunda
Toplam Yorum 0
