insani olmanın her haliyle şiir yazan,
Sevdanın mührünü acının kınına kazıyan,
Kelimelere hayat veren yaralı biriydin.
Sen şiiri sevgilileştiren,
Yazdığın her yazıyı ölümsüzleştiren tek kişiydin.
İçimdeki hüznün,huzur ile değiş-tokuş olmasına yardımcı olanda sendin.
Daha dün beraberdik,
Güzel ve anlamlı bir sobete yelken açmıştık
Güzel şeyler geç başlıyor ve erken bitiyor.
Zaten biz onu yıllar yıllar önce anlamıştık…
Her şeye bir anlam yüklemek gerekmiyormuş,
Onuda yeni kavradık...
Yalnızlaşan bedenimi teslim ederken tutsak bedenine,
Kanatsa da hücrelerimi söyleyemediğim kelimeler,
Sonsuz dilsizliğime sığınıyorum,sensiz geçeceğini bildiğim hergece.
Hayatımın ucundan tutup acına ekledin...
Gittiğinden beri hep yalnızlık şiirlerine takılıyor gözüm,
Bir başıma değilim,sensizlik arkadaşım.
Seni düşünmediğimi sandığın hergün seni düşündüm,
Her sabah,beni sana götürecek yollarda yürüdüm.
Doğduğunu bile fark etmediğim GÜNEŞ’ lede battım…
Biliyormusun sevgili?
Umurumda değil artık aşkın halleri, İfadeleri...
Acının miktarı önemsiz artık
Benim için,acı hissinin ibresi önemli
Seninde ibren saatini kırmış benimki gibi...
Toplam Yorum 0
