olduğun gibi kal diyemedim sana
güz rüzgarlarından korkarak
ağırlığını kaldıramadığım gecelerde andım seni
çocuksu gözlerine bakarak
kopan bir yapraktı sadece körkütük gecelerden
terleyen avuçlarım maviye boyandı kelebeğin düşlerinden
kaldırımlar dinler yalnızca nasır tutmuş sesimi
o kaldırımlar ki;kokladı yalnızlığımın terini
miskin yoldaşlarım;
kuytu köşeler,boş meydanlar
kalakaldım karanlıkta
korkudan titreyen bir çocuk gibi.
belki en zoruda;
sesini duyabilecek kişiye çok uzakta olmak
bu dünyada...
Toplam Yorum 0
