patika yollarım yok artık
arnavut kaldırımı sokaklardan geçmiyorum.
yürürken paçalarım çamur olmuyor, korna sesleri beynimi tırmalamıyor,
otobüs beklerken sigara içmiyorum.
seninle göz göze gelemiyorum… içimdeki o kıpırtıyı nasılda özledim. yarın onu göreceğim diye aynı saatte aynı durakta gözlerim yolda gelişini düşlemiyorum. boğazkesen yokuşunda nefes nefese kalmıyorum.
galatasaray lisesinin yanındaki telefon kulübelerinde sevgilileriyle konuşanlara,
beyoğlunda sarmaş dolaş gezenlere imrenerek bakmıyorum.
beraber gittiğimiz mekânları tavaf etmiyorum.
içimdeki sızıyla sahte gülümsemeler dağıtmıyorum çevremdekilere,
dostları eğlendirme kaygısıyla mutluymuşum gibi kahkahalar atmıyorum.
sızılarımı gizlemek uğruna gözyaşlarımı içime akıtmıyorum.
karanlıklarda gölgelerle konuşmuyorum, yatakta kıvranarak geçmiyor gecelerim,
gündüzü beklerken uyuyakalmıyorum.
her yeni günden nefret etmiyorum her an hıçkırıklara boğulmak kaygısıyla gezinmiyorum caddelerde, arka sokaklarda aşka dair şarkılar mırıldanmıyorum.
tenhalarda yalnız kalma kaygısı taşımıyorum.
peşinde sürüklendiğim sıradanlıklara kapılmıyorum, gündelik kaygılarımdan çekinmiyorum, işten çıkışı heyecanla beklemiyorum,
hiçbir zaman okumayacağım yüzlerce kitabın sıradan karakteriyim artık…
dalga seslerini dinliyorum uyumalara çalışmadan önce
rüzgârın her haliyle sevişiyorum.
sancak ve iskele arasında gidip geliyor düşlerim.
pas kokuyor tenim,
gecelerim işkence olmaktan çıktı bundan zevk alıyorum.
yalnızlığımla sırdaş içiyorum. sarhoş olmak niyetim.
aklıma geliyor her yalnız içişimde yüzünü bile hatırlamadığım arkadaşımın söyledikleri
‘ ne zaman yalnız başına içmeye başladıysan alkolik olmuşsundur ‘
güzel mi, içten mi yoksa kötü günlerimiz mi geçti anımsamıyorum bile.
sadece bu sözü kalmış aklımda ve bende başka b iz bırakmış.
her zaman ki gibi başkalarının sözlerine aldırmıyorum içmeye devam ediyorum.
sarhoş olmayı umut eden ruhum beni fazlasıyla esir almış bile ve ben fazlasıyla teslim olmuşum.
irkiliyorum, hayal kırıklıkları ve yarım kalmışlıklarla…
hani kimilerinin derin anlamlar yükleyip üzerine şarkılar yazdığı derin mavilerdeyim.
ve kimilerinin aşka dair sözlerinde barındırdığı ve aslında umurlarında bile olmayan,
yıldız kayması, yakamoz, güneşin kızıllığı, yağmurun peşinden gelen gökkuşağı öyle anlamsız ki.
hayata ve yaşamın güzelliklerine dair hissedilen ne varsa rutin işlerimin arasında kayboldu.
şimdi son söz: hiç çekinmeden, hiçbir karşılık beklemeden seni seviyorum.
sevgidir her şeyi silen ve yeniden şekillendiren…
