şimdi ben bu sonsuz yerden gidemem
bir ağacın dünyaya ağlayarak günaydın demesi gibi hayat
bir çift göz yada bir yaprağın sakince renklenmesi belki de
ben neye benzetsem kendime benzemez bilirim
mevsimlerimin içinden geçerken bir yerde beklerim usulca oturup
içim kımıldamak ister ama sus derim elimde
burası dinlenmek için çok güzel bir yürek
acılar yürürken geleceğime doğru, ben burada, bir sevdanın eşiğinde
kapısının önünde bekleyeceğim, orasını kışlık bir pencere farzedip
bir kuş olup konmuşum soğuktan, yerim yurdum unutmuş beni
yaramazlıklarımı arkamdan kovalamışlar hep
belki beni ellerinde ısıtırsın kim bilir.
kapını çalmaya gücüm yok, olur ya belki açarsın bir ses duydum deyip
gözlerin çakıltaşı gibi parlarken içindeki kahverengi ormanda
ben, bu kış uykusunda yorgun düşmüş kanatlı,
kovuğunda bahar olmak için geldim,
sessizce beklerim eğer istersen...
Toplam Yorum 0
