Kafiyesi yarım, sözcükleri eskimiş bir hayatı sürdürmek nasıl bir şeymiş daha yeni anlarken, elimden geleni ardıma koymakla meşgulüm şimdi.
Birileri yalnızlığa söylesin, ha bire bana kendini hatırlatıp rahatsız etmesin beni.
Ben zaten kendimi ne kadar biliyorsam, onu da o kadar biliyorum.
Aşk hep yaşamak istediğim bir yanılsama oldu, ama saçma duygularla döndüm hep eşiğinden.
Az daha aşık oluyordum dedim sonra bu bir meziyetmişçesine...
Ama aşkları kalbimin tarihine gömebilmek eylemi hep bir ütopya oldu benim için. Sustukça hatırladım, hatırladıkça da sustum...
Geç olsa da anladım, sözler aslında düşüncelerimiz ayakta kalmasın diye var, yani onlar sandalye… ve ben o kadar çok oturdum ki artık yürümek istiyorum.
Bir uçurumun yamacında bekliyorum denize karşı, yanıma uzanacak aşkta gözüm, gizliden gizliye.
Başkalarının yanında yalandan da olsa yalnızlığı övüyorum.
Ağlıyor kelimelerim konuşurken, kimse anlamıyor benden başka...
Artık biri gelip ışığı yaksa iyi olur,
Sıkıldım ve artık yalnızlığımdan korkuyorum...
Toplam Yorum 0
