Uğraşma benimle kalbim
Ben kendimi daha yeni sağa çektim
Durmak lazım bazen zamanın bir yerinde, dinlenmek lazım yorgunluğun gölgesinde
Belki bahar çiçekleri yok dinlediğim gölgede, belki hiç olmayacak…
Belki rüzgar bile esmiyor,
Belki gölge sandığım karartı kendi karanlığımdan başka bir şey değil; ama yine de
Uğraşma benimle kalbim
Senin her istediğini gerçekleştirmeye çalışmakla geçti benim tüm vaktim
Ve sen benden nerde bir "olmaz" var, onu istedin. belki zor şeyler değildi ama zamansız istedin…
Freni boşalmış bir kamyon gibiydin, çoğu kez ya bir duvara çıkmış halde ya da denizin en dibinde bulduk kendimizi bu yüzden…
Ama ben kendimi ve seni artık sağa çektim.
Sebep bariz… sana ve kendime şöyle bir uzaktan baktım ve gördüklerime inanamadım.
Yaşadığın onca şeyden hiç ders almadan ve utanmadan umutlanıyor ve beni de umutlanmaya sürüklüyordun.
Hiçbir zaman öğrenmeyeceksin değil mi o şarkılardaki kadar mutlu olamayacağını, hiçbir zaman anlamayacaksın değil mi aşkın seni güldürmeyeceğini…
Beceremeyeceksin geride durmayı, her güzel şeyi üstüne alınmamayı, hayal kurmamayı…
İçsel dünyan çok umutluymuş gibi bir de insanlara umut dağıtmayı…
Hep diyordum ya senden adam olmaz diye, işte aynen öyle…
Köy, kasaba hatta bir mahalle bile olmaz senden. olsa olsa boş bir sokak olur senden, çöpleri bile ayda yılda bir alınan, hani şehrin çok uzağına düşmüş ve hiç kimsenin umrunda olmayan…
hani sadece otoyoldan geçerken insanların araba camlarından görüp “burada da insanlar yaşıyor mu acaba?” dediği, hiçbir çocuğun uğramadığı ve üstünde kara bir buluttan başka hiçbir hava hareketi olmayan bir sokak…
Hani ha yağdı ha yağacak…
Anlayacağın, artık benimle uğraşma kalbim.
Sağa çektim ben kendimi ve biraz daha böyle devam edersen yanaştığım ilk uçurum kenarından seni aşağı atmak zorunda kalabilirim.
Toplam Yorum 0
