aklımda bir alışmak fırtınası kopuyor şimdi
yalnızlık rengi siyah bir güzel gibi
soğuk dudaklarından sadece gerçekler akıyor
gözleri buz mavisi parlıyor dört yana
üzerinde karalar bağladığı deriden ceketi,
elinde soğuk kalbiyle
suskun bir çocuk gibi bakıyor aynı noktaya saatlerce
her zaman o köşedeki durakta bekliyor gibi beni
bir ışığı var onu görmemi sağlayan,
kimse bilmiyor ama rengi maviye çalıyor
bir yıldız gibi yakıyor beni pencereden bakarken
gitmesem olmaz diyorum, gitsem soğukla beni kavuracak
yürümek istiyorum ellerine sarılmak için,
dudaklarından sonsuza dek öpmek için
ne zaman ayrılsam yine ona koşuyorum,
beni hep seviyor,
aşkla sarıp ısıtıyor bu soğuk şehir sokaklarında.
sırf ikimiz varız arşınlarken caddeleri,
köpekler bile gelemiyor yanımıza
bir ışık var adına sokak lambası diyorlar
bana her baktığında onu yerde görüyorum, bana bakarken
içim titriyor, saatlerce bakıyoruz birbirimize,
aşk nedir diyor soğuk dudaklarını oynatmadan
sensin diyorum tereddüt etmeden
bu karanlık, bu sükunet,
bu soğuk şehir gecesinde duyduğum ayak sesleri,
aşk budur diyorum hiç düşünmeden...
Toplam Yorum 0
