Öylesine acıdıki Kalbim..
Artık hiç bir acıya üzülemez oldum.
Oysaki dalından düşen yaprağa bile dayanamazken.
Şimdi ise Kıyamet kopsa: Değil artık umurumda.
Sanmaki daha değil: İnsanlığımı unutmadım.
Şemsi tirmiziyi, Celaleddin Rumiyi bu Kalpte Misafir eyledim.
Ne artık onlar kaldı bu Dünyada.
Ete kemiğe bürünüp Yunis diye görünendim.
Belki sevdim bilmeden zamanı.
Ama ilah edinmedim, hayat denilen rüyayı.
Yüzümün belkide güldüğü tek gün.
Zaten Hançer i boynundaki Hz İsmail idim.
Ömer bin Hattab idi, korkuya bakışım.
Zülfikar da bir anlıktı yorgunluğum.
Ne savaşımdı, nede Hz Ali Allah ın aslanı.
Garip Ahmet çelebiydim. Ya Vedud idi İsmim.
Biz suskun sevdalardık. Arnavut kaldırımlı sokaklarda geçti baharımız.
Kar yağmış caddelerde yürürken.. Cennetten bir andı gülmen.
Bilmediğim bir Sevda da aldığım her yarada.
Ab ı hayat idi: Harcadığın nefesi solumak.
Hangi halde olsaydın.
Bir tebessümüne, bir tatlı sözüne, ömrümü harcardım..
Ama ayrılık girdi araya.
Kalp ağlasa neye fayda, gözler kan ağlasa neye fayda.
Ölümden korkmuş gibimi gördün.
Sen bilemedin. Zehri bir dikişte içen Yusuf idim.
Varsın misk kokan güllere olsun koşmanız...
Ben Ateşe atlayan İbrahim idim.
Ne hüznüm vardır ak düşen saçlarıma.
Nede kırgınlığım kalmadı mahşeri kübraya.
Yetim kaldım onaydı üzüntüm.
Üzüldüğümünde kalmadı mezarında kemiği.
Belki en güzel renk değil idin.
Yada Gökkuşağının hiç bilmediğim rengiydin.
Ne gençlik kaldı artık bende.
Nede sevecek bir kalp kalmadı bende.
Niyetim tüm iyilikleri, güzellikleri sunmaktı.
Hayat Elimden bir kez tuttu, sonrada uçurumdan aşağı attı.
Uçurumdan yuvarlanan gökkuşağı misali.
Kırıldı tüm renklerim, geriye kalan tüm kalemlerim. Zamanı bilen Hızır idim.
Anladımki istemiyor kimse sevgiyi.
Oysa Bir Anne nin evladına gülüşü idim.
Şimdi ise: Ne mutmainim, nede isyankar.
Önemsiz Biriymişim, Belki de hiç bir şey değil idim. Kimin umurunda.
DERF_YORK
