. . .

Henüz İlk okulu bile bitirmemiştim. 10 yaşındaki daha çocuk yaşta işe verildim.
Günde 12 saat çalışma, birer saat gidiş dönüş yol. Toplam 14 saat gün zaten 24 saat
35 sene aralıksız çalıştım. Diplomamı bile yıllar sonra aldım.
Şimdi bana bu yaşta emeklimi olunur, diyenleredir cevabım.
Verdiğiniz maaşta sizin olsun. Paranızda.

Bana kaybettiğim sağlığımı, yitip giden çocukluğumu, gençliğimi geri verin.
Yaşayamadığım Hayatı verin. Geri kalan herşeyyy.... . . .

. . .

Öylesine acıdıki Kalbim..
Artık hiç bir acıya üzülemez oldum.
Oysaki dalından düşen yaprağa bile dayanamazken.
Şimdi ise Kıyamet kopsa: Değil artık umurumda.

Sanmaki daha değil: İnsanlığımı unutmadım.
Şemsi tirmiziyi, Celaleddin Rumiyi bu Kalpte Misafir eyledim.
Ne artık onlar kaldı bu Dünyada.
Ete kemiğe bürünüp Yunis diye görünendim.

Belki sevdim bilmeden zamanı.
Ama ilah edinmedim, hayat denilen rüyayı. . . .

Bilmemki nerede o Yıldızlar..
Gecelerde zamanla kaybolup gittiler.
Geriye şen gülüşleri..
Tatlı telaşları kaldı anılarda..

Kimi henüz lise çağlarındaydı cıvıl cıvıl.
Belki çoğu evlenip bir yuva kurdu.
Kimi yaşı büyük, zamanın yorgunluğunu gösterirdi yazılarında..
Belki O'da göçüp gitti bu fani Dünyadan.

Bizler henüz yeni yeni katıyorduk.
Sevgimizi, eğlencelerimizi, tatlı şakalarımızı.
Çoğumuz henüz video yapmayı . . .