Öylesine acıdıki Kalbim..
Artık hiç bir acıya üzülemez oldum.
Oysaki dalından düşen yaprağa bile dayanamazken.
Şimdi ise Kıyamet kopsa: Değil artık umurumda.

Sanmaki daha değil: İnsanlığımı unutmadım.
Şemsi tirmiziyi, Celaleddin Rumiyi bu Kalpte Misafir eyledim.
Ne artık onlar kaldı bu Dünyada.
Ete kemiğe bürünüp Yunis diye görünendim.

Belki sevdim bilmeden zamanı.
Ama ilah edinmedim, hayat denilen rüyayı. . . .

Bilmemki nerede o Yıldızlar..
Gecelerde zamanla kaybolup gittiler.
Geriye şen gülüşleri..
Tatlı telaşları kaldı anılarda..

Kimi henüz lise çağlarındaydı cıvıl cıvıl.
Belki çoğu evlenip bir yuva kurdu.
Kimi yaşı büyük, zamanın yorgunluğunu gösterirdi yazılarında..
Belki O'da göçüp gitti bu fani Dünyadan.

Bizler henüz yeni yeni katıyorduk.
Sevgimizi, eğlencelerimizi, tatlı şakalarımızı.
Çoğumuz henüz video yapmayı . . .

. . .

1 Gönül bahçesiydi her gün çiçeklerine baktığım.
Bırakıp Gittin.
15 ömür geçti..
Saçının tokası da Saçının bir teli de hala duruyor...
Ama Gönül bahçesin de artık bir başkası var.
Dilerim o Senin gibi acıtmaz Yüreğimi. . . .

Çirkinmişim...
Ama çirkin olmayı, ben istememiştim.
"Sen Beni birde: Saçlarımı Taradıkdan sonra gör"
Gariptim sadece. Beni çirkin gördüğünde.. Yüzüne 1 tokat atamadım.

Pekiya Sen ne idin?

Tabiya Ben hak etmediğim bir güzelliğe kapılıp... İnanmıştım.


Belki benden başka; hiç kimse geçmişi Özlemiyordur.
Şimdiki anlardan... Mutludur (Biriyle)
Hiç Küfretmemiştim ama, haykırırcasına... Küfretmeyi iistiyorum...!!!!!!! . . .