geceleri de an beni
karnalık sisle çöktüğünde şehrine
sonbaharın su son demlerinde
ya da içerken çayını bir akşam üstü mahalle kahvehanesinde
aynaya bakıp kendinle göz göze geldiğinde
beni gördüğünde büyüyen göz bebeklerinde
yeşil son bulmadan son bahar renginde
ya da gözyaşların eğildiğinde secdeye
yıldızlar çakıldığında gökyüzüne paslı çivilerle....
dedim ya geceleri de an beni
an ki;
kazınayım kalbine alfabenin