çok ağladım hala sevdasız gönülleri görünce…
Sevdasız gönüllerin en çıkmaz sokaklarında kaybolmanın acısıyla seslenirken hayata şimdi daha iyi anlıyorum insanlar neden muhtaçmış sevdaya…Sevdasız yüreklerden korktum hep yada sevdaya açılmayan yüreklerden diyelim…Sevda bir yüreğe girmedimi onun bıraktığı boşluktan korktum…nasıl geldik bu dünyaya…ne idik ve ne olduk…hepimiz birer sevginin ürünü değilmiyiz yada sevgiyle büyüyen bi ağaç misali tohumumuz sevgi değilmi bizim….hep bir acıyan yanımız oldu yani sevgisiz bıraktığımız yanımız…unuttuk sevmenin güzelliğini….ve anlayamadık sevginin tarifini…şimdi yüreğimizle bir olarak,gözlerimizi buna şahit tutarak sevgimizi anlama ve yaşama zamanı…yani sevmeyi sevme zamanı
Toplam Yorum 2