Dolaşıp gidemedi, illa vuracaktı hançeri kalbimize.
Gitmesini isteyemedim, bir türlü her gün kanasada şu Kalbim.
Unuttuğumu düşlediğimde bile, belkide yanı başımda olmasını istedim Tüm Yalnızlığımla.
Unutmak ne mümkün, en gülüşlü halimde bile.
Karlar yağacak yakında Allah nasip ederse.
Sönmeyecek bu hasretlik gibi: SADECE RUYALARDA DEĞİL BE HOYRAT ŞEHİR.
İstanbul kaç kişiyi öldürdün? söylesene!
Bedenim şehrin en ıssız yerinde mezarlıkta gibi:
Ruhummu? Öyle bi iç çekesim varki.
Haram,dan korkmasam sabahlara kadar içip içip sarhoş olmak gibi.
Ama neye fayda gönül olmuş sarhoş, hangi içki buna sebep olabilirki.
Aşk tır insanı sarhoşta eden, onu ayıltıp, tekrar öldüren..
Ruhlar dolaşıyor, caddelerin en lüks yerinde.
Ne Yeşilköy, ne Florya sahil yolu.
Ne ulus parkında bir gün doğuşu,
Nede çamlıcada puslu bir akşam saati.
SEN KAÇ KİŞİYİ ÖLDÜRDÜN İSTANBUL, BİR AŞK UĞRUNA...
Kalemimi kendim kırmışım, dar ağcında çıplaktır bedenim.
Utanışım insanlardan değildir, kendi çaresizliğim.
Vurun futursuzca Kalbime en çirkin hallerinizle.....
İncitmeyin seven Yüreğimi, yada hiç girmeyin!!
PozitiF--PuĞraA
Toplam Yorum 2
