Kalbindeyim senin
Aşka hasret kaldığında
Yalnızlığın kıskacındayken

Koynundayım senin
Vücudun kaskatı kesildiğinde
Gecenin ayazında sevişmek arzusundayken

Aklındayım senin
Beni her andığında
Karmaşık duyguların ortasındayken

Bedenindeyim senin
Baştan ayağa
Bütün hücrelerindeyim . . .

Bu şehrin sokaklarına sinmiş yalnızlığım
Sensizliğin köşe başındayım.
Avuçlarımda kırık dökük pişmanlıklar
Avuntusuz çıkmazlara doğru yürüyorumBütün umutsuzluğuma inat
Yine seni arıyorum...
Dudaklarımda bildiğin o ıslık
Sokak lambalarına sığınıyorum.
Hafiften bir yağmur ağlıyor benimle
Bir deli rüzgar saçlarımda
Yalnızlıktan üşüyorum.
Bulamayacağımı bile bile
Yine seni arıyorum...Anlatacak nelerim var bir bilsen
. . .

Birinci kural:
Karşına çıkan kişiler her kimse, doğru kişilerdir. Bunun anlamı şudur, hayatımızda kimse tesadüfen karşımıza çıkmaz. Karşımıza çıkan, etrafımızda olan herkesin bir nedeni vardır, ya bizi bir yere götürürler ya da bize bir şey öğretirler.

İkinci kural :
"Yaşanmış olan her ne ise, sadece yaşanabilecek olandır. Hiç bir şey, hem de hiç bir şey yaşadığımız şeyi değiştiremezdi. Yaşadığımızın içindeki... en önemsiz saydığımız ayrıntıyı bile değiştiremeyiz. 'Şöyle . . .

Gözlerin gözlerime değince
Felaketim olurdu, ağlardım
Beni sevmiyordun, bilirdim
Bir sevdiğin vardı, duyardım
Çöp gibi bir oğlan, ipince
Hayırsızın biriydi fikrimce
Ne vakit karşımda görsem
Öldüreceğimden korkardım
Felaketim olurdu, ağlardım
Ne vakit Maçka'dan geçsem
Limanda hep gemiler olurdu
Ağaçlar kuş gibi gülerdi
Sessizce bir cigara yakardın
Parmaklarımın ucunu yakardın
Kirpiklerini eğerdin, bakardın . . .

Tavşanın biri manava gitmiş ve demişki
Tavşan:
- Havuç var mı?
Adam:
- Yok
... Tavşan:
- Peki havuç var mı?
Adam:
- Yok
Tavşan:
O zaman havuç var mı?
Adam:
- Yoook
Tavşan:
- Havuç var mı?
Adam:
- Yok be yok ! Bak bir daha havuç var mı dersen seni kulaklarından çiviyle duvara asarım.
Tavşan:
- Peki çivi var mı?
Adam:
- Yok
Tavşan:
- O zaman havuç var mı?
. . .