Hep bekleriz;
Yemek yerken bir an önce doymayı mesela,
Ya da gideceğimiz yere bir an önce varmayı,
Âşıkken bir an önce kavuşmayı,
Evlendiğimizde çocuk sahibi olmayı,
Çocuğumuz olduğunda bir an önce büyümesini,
Hafta başlarken bir an önce bitmesini,
Çalışırken bir an önce emekli olmayı.

Oysa beklerken bitirdiğimiz hayatın kendisidir aslında.
Oysa hayatın kendisi bir yoldur aslında.
Nedense bunu unuturuz.
Her yol . . .

. . .

Sen ve ben
Bir ilkbahar soluğu kadar hafif
Yüreği dolduran tek nefeste
Ilık bir geceyi bekleyen uykuda
Doyumsuzluğun içindeki tadı bulabilir miyiz

Kalbi damar damar saran sevinci
Ve ay ışığı kadar büyülü
Ve sevdaların en güzelini
Yaşayabilir miyiz...

Sen ve Ben
Yıkılmazlıkta saklanan
Bitmek ve başlamak
Gülmek ve ağlamak ötesinde bir duygu

. . .

Kırılmadık yerim kalmadığında yazmayı bırakacak ellerim..
Düşünmeyi bırakacak beynim
Ve sevgiyi sevmeyi bırakacak kalbim..
.
.
Öyle uçsuz bucaksız tenhalara salıyorum kendimi bazen...
Saatlerce hayatı düşünüyorum..
İçinden çıkamadığım sayfalarca incinmiş anılar
Ve sayfalarca güzel hatıraları okuyorum gökyüzümde..
Gökyüzü sonsuz, sevgi sonsuz, sevgi her şeyde gizli biliyorum..
Ben maviyi de seviyorum.. Siyahı da..
Sabahın . . .

Başka bir yer olmalı, insan için....

Nefes almaktan fazlasını yaşayacağı,

Konuşmadan derdini anlatacağı....

Yalnızca bakmasının yeterli olduğu,

Çünkü baktığıyla gördüğünün her zaman aynı olduğu..
Bambaşka bir yer...

Her an kulağında bir ‘an’ şarkısının çaldığı,

En berbat anında bile bir an mutlu olduğu..
Başka türlü bir şey….

Alıntı... . . .