. . .

Belki bir fısıltı gibiydi o gün.
Ne geçmiş umurumdaydı, nede tüm üzüntülerim..
Vücudumda ise, ettiğim kavgalarımdan kalan yaralar...
Ama hiç biri acıtmadı Yarin bir bakışı kadar.

Tutkuydu Aşk.. Ah aşk..
Hep yalan derlerdi ama: Yıllarca sürdü acısı.
Biri üzerine basıp giderken; Diğeri divaneye dönüştü.
Bu nasıl bir Yalandı.

Anlaması zor değildi duyguları..
15 Yıl önceki İstanbul'a düşen kartanesi
You Understand . . .

Binbir çiçekle bezenmiş, çocuksu olmayan.
Ne yıldızların, nede gezegenleri sayısının yetişemeyeceği.
Belki cennet,in; belki bir gülümsemedeki içtenliğin tebessümü olan.
Bir gönül bahçesiydi İnşaa ettiğim. Tüm kalemlerimle..
Kilidi yokdu bahçenin, belkide sahibi zaten çoktan biliyordu nasıl girileceğini.
Yaktı kuruttu çiçeklerimi, kırdı tüm kalemlerimi...
Ben bir meczup divane, Ya Rabb Sen ise; hakimler hakimi.
Kırgınım Yarattığın dünya ya, ama kimin . . .

Aklınla ayakların aynı yönde yürümüyorsa bir terslik olduğu kesindir. İnsan arkasına sadece yalnızken veya gideceği leri bilmez iken ,yada korkudan kaçarken bakar. Geçmiş adı üstünde geçmiş(!) tir. Acıtsada güldürsede geçmiyte kalmıştır . . .

Tüm lanetler üzerime okunsa, benden başka herkes cennete girse,
Bir ben kalsam cehennem de: Hz Ebu Bekir in dediği gibi.
Yanmasın hiç kimse bir ben yanayım..
Bedenim cehennemin her köşesini kaplasın..


. . .