Binbir çiçekle bezenmiş, çocuksu olmayan.
Ne yıldızların, nede gezegenleri sayısının yetişemeyeceği.
Belki cennet,in; belki bir gülümsemedeki içtenliğin tebessümü olan.
Bir gönül bahçesiydi İnşaa ettiğim. Tüm kalemlerimle..
Kilidi yokdu bahçenin, belkide sahibi zaten çoktan biliyordu nasıl girileceğini.
Yaktı kuruttu çiçeklerimi, kırdı tüm kalemlerimi...
Ben bir meczup divane, Ya Rabb Sen ise; hakimler hakimi.
Kırgınım Yarattığın dünya ya, ama kimin . . .

Aklınla ayakların aynı yönde yürümüyorsa bir terslik olduğu kesindir. İnsan arkasına sadece yalnızken veya gideceği leri bilmez iken ,yada korkudan kaçarken bakar. Geçmiş adı üstünde geçmiş(!) tir. Acıtsada güldürsede geçmiyte kalmıştır . . .

Tüm lanetler üzerime okunsa, benden başka herkes cennete girse,
Bir ben kalsam cehennem de: Hz Ebu Bekir in dediği gibi.
Yanmasın hiç kimse bir ben yanayım..
Bedenim cehennemin her köşesini kaplasın..


. . .

. . .

BU KALP SENİN, BU BEDENDE, YÜREKTESİN
. . .