Kocaman bir atlı karıncaya tek başına binmiş çocuk gibiyim şu an.

Lunaparkta tüm beyaz atlar için kavga edelim istiyorum.

Etrafımda saçını çekip ondan önce oturmak için ağlayacağım sevdiğim insanlar olsun.

Olmalı bir yerlerde atlı karıncayı dolduracak kadar insan hayatımda.

Kaybetmiş olabilirim bir çoğunu.

Bazıları atlı karınca da sevmeyebilir.

Ben yine kavgacı,yine alıngan.

Güzel huylarımda . . .

Birkaç düşünceyle başladı Birkaç duyguyla bitti.Ve hiç çoğalmadık.

Sorulmadı bana fikrim.

Aslında bir noktaya ihtiyacım yoktu tıpkı virgülle ayrıldığımız birkaç cümleye de.

Birkaç anıya da.Birkaç tı çünkü.

Sonra düşündüm.

Düşündüklerim düşlerim kadar güzel değillerdi.

Sonra büyüdüm.

Büyüyünce değişmeye başladı bir şeyler.Suskunluklarım çok sesli artık, biliyor musun?

Gürültüsünden . . .

Adam işten evine gelmiş ve karısına:
- Hayatım, işyerinden en sevdiğim arkadaşımı bu akşam yemeğe çağırdım.
- Nee! Sen delirdin mi! Ortalığı görmüyor musun? Ev darmadağın. Nerminler bendeydi bugün. Vır, vır, vır…. Üstelik yemek de yapmadım. Zaten alışverişe de çıkmamıştım. Geçen akşamdan kalan bulaşıkları bile yıkamadım henüz. Dır, dır, dır… Üstelik bugün muayyen günüm; sinirli ve yorgunum. En sevdiğim pembe dizi olan “şebekler de ağlar” var bugün televizyonda, onu izlemek istiyordum. . . .

Nasrettin Hoca pazarda zeytin satıyormuş...
İki üç sokak ileride oturan yarıbuçuk tanıdığı bir kadın gelmiş.
Kadın: - Zeytinin iyi mi?
Hoca: - Tadına bak.
Kadın: - Ben orucum.
Hoca: - Madem oruçlusun zeytini al git parasını sonra ver.
Hocanın birdenbire aklına düşmüş; Ramazanlık değilmiş çünkü...
Hoca: - Tuttuğun oruç ne orucu ki?
Kadın: - Üç sene önceden borcum vardı da onları tutuyorum.
Hoca tam zeytinleri veriyormuş vazgeçmiş... . . .

. . .