. . .

Bütün işi insanlara doğrularıanlatarak onları bilgisizlik uykusundan uyandırmak olan Sokrates idama mahkumolur. Çünkü her zamanki gibi o zaman da insanlar doğruları duymaktanrahatsız olurlar. Tembellik yapmak daha çok işlerine gelmektedir. Sokrates iseonlara: Ben Atina'nın at sineğiyim derdi. Sokaklarda çıplak ayakla dolaşıpakşama kadar insanlarla tartışan, bildiğini bilmeyeni uyandıran, bilmediğinibilmeyene, bilmediğini öğreten at sineği. Atinalılar rahatsızlık duydular atsineğinden tabi…” . . .

Birkaç düşünceyle başladı Birkaç duyguyla bitti.Ve hiç çoğalmadık.
Sorulmadı bana fikrim.
Aslında bir noktaya ihtiyacım yoktu tıpkı virgülle ayrıldığımız birkaç cümleye de.
Birkaç anıya da.Birkaç tı çünkü.
Sonra düşündüm.
Düşündüklerim düşlerim kadar güzel değillerdi.
Sonra büyüdüm.
Büyüyünce değişmeye başladı bir şeyler.Suskunluklarım çok sesli artık, biliyor musun?
Gürültüsünden uyuyamıyorum geceleri.
Sonra değiştim.
Sen bunu fark edemeyecek . . .

Bir yerden başlamak gerektiğinde hep inanmayı dayadım sırtıma.
Yürüdüm.Usanmadan.Hiç kaybetmeyecekmişcesine.
Güvenmekle devam ettirdim yolumu.
Yolun sonunda anladım ki ben bana söylediğin ne varsa inanmışım meğer.
Tüm bahanelerine güzel kılıflar dikmişim.
Sen beni hiç üzemez, hiç yanıltamazmışsın sanmışım.
Pembe bulutlarda gezinirken defalarca düşürmene rağmen gülümseyerek kalkmış
Sende hiç ama hiç hata aramamışım.
Seni üşütmeyeceğim diye kendi ruhumu . . .

. . .