. . .

Deniz Türküsü

Dolu rüzgârla çıkıp ufka giden yelkenli!
Gidişin seçtiğin akşam saatinden belli.
Ömrünün geçtiği sahilden uzaklaştıkça
Ve hayâlinde doğan âleme yaklaştıkça,
Dalga kıvrımları ardında büyür tenhâlık
Başka bir çerçevedir, git gide dünyâ artık.
Daldığın mihveri, gittikçe, sarar başka ziyâ;
Mâvidir her taraf, üstün gece, altın deryâ...

Yol da benzer hem uzun, hem de güzel bir masala
O saatler ki geçer başbaşa . . .

Kadının yaşı, erkeğin maaşı sorulmaz...

Anonim
. . .

”Kac kere yazdim sonra sildim bilmiyorum” yazisini bile kac kere yazdim ve sildim bilmiyorum.

Biraz cesaret isteyen bir is bu, oyle konusmaya benzemiyor. Soyledigin sozler bir gun yok olur ya da rivayet olur. Ama yazi delildir, tarihtir. Bu dunyaya bisey birakirsin, sen gitsende izin olur.

Demek istediklerim bunlar degil aslinda benim.

Baska nedenlerim var yazmak icin.

O kadar sustum ki, sanirim sukun etti artik icim.

Doldum . . .

Birisinin tabağında bıraktığı artıktan, bir tencere yeni yemek yapılır mı? Yapılmaz! Ama insana ait ne varsa, bazen mantığa uymaz. Hayat trafik kazaları gibi, hiçbir fizik kanunu o çarpışmayı açıklayamaz.


Aşkın kazaları, insanın ruh haliyle bir... Birisi ömrünü bir yerde bıraktığında, daha doğrusu tabağında yarım yemek bıraktığında, o artık bir çöptür. Artık hayattan yeni bir yaşam kurulmaz ama hepimiz içinde bir ümit ararız.
Ayrılanlar, boşananlar, uzun . . .