Zaman lazım sadece, unutacaksın! Nasıl unuttuysan çocukluğunu, kırılan oyuncaklarını... " Kırılan kalbini de öyle unutacaksın.Öleceğim zaman O'nu cağırın , Son nefesimde O'na bi tek şunu söyleyeceğim; Öyle gidilmez böyle gidilir . . . .

Hz. Mevlânâ bir gün eve gelir, oğlunu üzgün görür. Sebebini sorar.
Oğlu: "Hiç…" der.
Hz. Mevlânâ dışarı çıkar.
Kapıda asılı bir kurt postu vardır, onu alır üstüne giyer. Ellerini havaya doğru açıp ulamaya başlar.
Oğlu babasının bu haline bakıp güler.
... Hz. Mevlânâ:
"Evladım, gördün mü?" der.
"Dünya dertleri de işte böyledir. Kurt, aslında korkutucu bir hayvandır. Ama sen o postun arkasında babanın olduğunu bildiğin için korkmadın . . .

Kaç kere sustum aşkı güz yapanlaraVaramadığım sual edip derdi soranlaraBin dert yükledim aşikar duvarlaraAğlayamadım sevdayı oyun sananlaraNefesimde yaşattım isminin adınaHissetmeden yalandan haykıranlaraRengini göremedim son bakışlardaKokuna sarıldı gittiŞimdi rüzgarlardaBile bile yandı yüreğimYana yana söndü yüreğimBenim sonum senle bilirim Unutamadım seni UNU-TA-MA-DIIIIIIIIIIIIIIIIIIIM . . .

. . .

. . .