Tanrı der ki: kimi benden çok seversen onu senden alırım… ve ekler, onsuz yaşayamam deme, seni onsuz da yaşatırım…
ve mevsim geçer, gölge veren agaçların dalları kurur, sabır taşar, canından saydığın yar bile bir gün el olur…
aklın şaşar, dostun düşmana dönüşür, düşman kalkar dost olur, öyle garip bir dünya…
olmaz dediğin ne varsa hepsi olur…
düşmem dersin düşersin, şaşmam dersin şaşarsın…
en garibi de budur ya, öldüm der durur, yine de yaşarsın…

alıntıdır . . .

Birinci kural:
Karşına çıkan kişiler her kimse, doğru kişilerdir. Bunun anlamı şudur, hayatımızda kimse tesadüfen karşımıza çıkmaz. Karşımıza çıkan, etrafımızda olan herkesin bir nedeni vardır, ya bizi bir yere götürürler ya da bize bir şey öğretirler.

İkinci kural :
"Yaşanmış olan her ne ise, sadece yaşanabilecek olandır. Hiç bir şey, hem de hiç bir şey yaşadığımız şeyi değiştiremezdi. Yaşadığımızın içindeki... en önemsiz saydığımız ayrıntıyı bile değiştiremeyiz. 'Şöyle . . .

Tavşanın biri manava gitmiş ve demişki
Tavşan:
- Havuç var mı?
Adam:
- Yok
... Tavşan:
- Peki havuç var mı?
Adam:
- Yok
Tavşan:
O zaman havuç var mı?
Adam:
- Yoook
Tavşan:
- Havuç var mı?
Adam:
- Yok be yok ! Bak bir daha havuç var mı dersen seni kulaklarından çiviyle duvara asarım.
Tavşan:
- Peki çivi var mı?
Adam:
- Yok
Tavşan:
- O zaman havuç var mı?
. . .

Menemen treni


Bir dostum gerçek diye anlattı.

Tren İzmir’den Menemen istikametinde yola çıkmış...

Yaşlı bir teyze kondüktörü çağırıp
“Yavrum Menemen’e varınca beni bildiriver, aman unutma” demiş.
Kondüktör de
“Sen uyu teyzem, Menimen’i varınca ben seni bildiricem” diye garanti vermiş.
Teyze güvenip uyumuş.

Kondüktör ise olayı unutmuş. Tren Menemen’i geçmiş.
Epey . . .

. . .